Με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούν
όλοι οι Έλληνες πολίτες το φαινόμενο της, αμείωτης έντασης, εισροής
μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών στη χώρα μας και την υπερπροσπάθεια που
καταβάλει η Πολιτεία για την αποτελεσματική διαχείριση του προβλήματος. Το φαινόμενο
αυτό, παίρνει διαστάσεις χρονίζοντος προβλήματος, καθώς δε διαφαίνεται στον
ορίζοντα προοπτική επίλυσης των γενεσιουργών αιτιών που προκαλούν τη μετακίνηση
πληθυσμών προς τις Ευρωπαϊκές Χώρες. Σε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών είναι
φανερή η προσπάθεια υποβάθμισης του προβλήματος και της έκτασής του και
εξωραϊσμού των πιθανών συνεπειών στην παρούσα φάση, αλλά και στο μέλλον, αλλά
δεν είναι αυτό το αντικείμενο της παρούσης επιστολής.
Δια της παρούσης θα προσπαθήσω να
αναδείξω το ζήτημα της εμπλοκής και της συνεισφοράς των ΕΔ στην αντιμετώπιση
του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα, στο πλαίσιο του
κεντρικού, συντονιστικού, ρόλου που τους έχει από μηνών ανατεθεί. Η εμπλοκή των
ΕΔ υπήρξε μια ανελαστική, όπως ήρθαν τα πράγματα, απαίτηση του χθες. Σήμερα
όμως υφίσταται τοιαύτη απαίτηση και υπ’ αυτό το ρόλο;
Αναγνωρίζω το ενδιαφέρον, την
ευαισθησία, τον ανθρωπισμό και τον ζήλο που επέδειξε ως συντεταγμένη χώρα η
Ελλάς, σε ότι αφορά στη διάσωση, υποδοχή και φιλοξενία των συγκεκριμένων ροών.
Ο ικέτης, από αρχαιοτάτων ετών σε αυτή τη χώρα εθεωρείτο και μέχρι σήμερα είναι
πρόσωπο ιερό, το οποίο πρέπει να τυγχάνει πρόνοιας και προστασίας από την
Πολιτεία, χωρίς όμως να προσβάλλει και χωρίς να απαιτεί και να «εκβιάζει»
ενεργώντας ως έποικος ή ενίοτε εισβολέας. Σας θυμίζω τη βασική αρχή της
δημοκρατίας, ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου.
Οι ΕΔ της χώρας μας αποτελούν ένα
αναγνωρισμένο, ισχυρό, αποδοτικό εργαλείο αποτροπής εξωτερικών κινδύνων και
προάσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ως τέτοιο εργαλείο και εφόσον, σύμφωνα με
δηλώσεις αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων, έχουμε περάσει στη δεύτερη φάση του
εθνικού σχεδίου για τη διαχείριση του θέματος, είναι πολλές εκείνες οι φωνές
που δεν βλέπουν πλέον κανένα λόγο συνέχισης εμπλοκής των Ε.Δ σε αποστολές εκτός
του πεδίου ευθύνης τους, ειδικά μάλιστα αν η χρήση αυτή έχει μοναδικό σκοπό να
καλύψει κενά που δημιούργησαν η ανεπάρκεια και η αβελτηρία της Πολιτείας.
Υπάρχουν οι αρμόδιες κρατικές δομές (Υπουργεία,
ΟΤΑ, Οργανισμοί και Υπηρεσίες δομών πρόνοιας) στους τομείς της Δημόσιας Υγείας,
της Κοινωνικής Μέριμνας και της Διοικητικής Υποστήριξης για να ασχοληθούν πλέον
αποκλειστικά με το θέμα, μετά το αρχικό στάδιο που λόγοι εθνικού συμφέροντος
επέβαλλαν, κατ΄ εξαίρεση, την ενεργή εμπλοκή των ΕΔ. Αρμοδιότητες, ευθύνες και
καθήκοντα περιγράφονται με σαφήνεια στο Δόγμα Πολιτικοστρατιωτικής Συνεργασίας.
Οι ειδικές αποστολές αυτές, είναι απολύτως διακριτές και με σαφήνεια
καθορισμένες.
Η αποστολή
των ΕΔ είναι οριοθετημένη από την
εκάστοτε Πολιτική Εθνικής Αμύνης και αφορά, κατά βάση, στην προάσπιση
της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Η προσφορά κοινωνικού έργου και η καθοριστική
συμβολή τους στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, είναι μια σημαντική
παράμετρος, για την οποία οι στρατιωτικοί αισθανόμαστε υπερήφανοι, αυτό όμως δεν
σημαίνει ότι οι ΕΔ μπορούν και πρέπει αλόγιστα να αναλαμβάνουν άλλους πρόσθετους
ρόλους. Τα ζητήματα της εσωτερικής ασφάλειας είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας
των Σωμάτων Ασφαλείας, τα οποία έχουν και το προσωπικό και την εκπαίδευση και
τα μέσα για αυτό το σκοπό.
Τα δε ζητήματα κοινωνικής πρόνοιας και μεταναστευτικής πολιτικής, όπως
προανέφερα, εμπίπτουν στη σφαίρα αρμοδιοτήτων άλλων (μη ενόπλων) φορέων, που
έχουν την κατάλληλη διάρθρωση, την τεχνογνωσία, τα μέσα και το προσωπικό για
την υλοποίηση του έργου τους. Ενδεικτικά, σας υπενθυμίζω την πρόσληψη από τους
ΟΤΑ 2.500 συμβασιούχων για την υποστήριξη λειτουργίας των δομών φιλοξενίας,
πολλοί των οποίων εργαζομένων, σύμφωνα με καταγγελίες και δημοσιεύματα, είτε
υποαπασχολούνται είτε ακόμη - ακόμη με ευθύνη των ΟΤΑ, δεν εμφανίζονται για
ανάληψη εργασίας στις δομές φιλοξενίας.
Στοιχειοθετώντας την άποψη πολλών συμπολιτών μας, αλλά
και συναδέλφων, επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι ο θεσμικός ρόλος των ΕΔ δεν
περιλαμβάνει την άσκηση ελέγχου επί των κινήσεων ατόμων, ομάδων ή αγαθών, ούτε
την άσκηση αστυνόμευσης. Με άλλα λόγια, για τον ίδιο λόγο που ορθώς οι ΕΔ δεν
χρησιμοποιούνται φερ’ ειπείν για να συλλέξουν φόρους του δημοσίου, δεν πρέπει
να εμπλέκονται με το δήθεν συντονισμό λειτουργίας των δομών φιλοξενίας, το
οποίο αποτελεί μια πράξη απόγνωσης, αποτέλεσμα της, εν μέρει δικαιολογημένης,
προχειρότητας με την οποία η Πολιτεία έχει χειριστεί το θέμα.
Δυστυχώς το
φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο, αλλά έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν όταν το
κράτος για να εξωραΐσει τις αδυναμίες της και να διαχειριστεί επικοινωνιακά
προβλήματα της καθημερινότητας, για λόγους μικροπολιτικού συμφέροντος, ενέπλεξε
τις ΕΔ, δειλά - δειλά στην αρχή και χωρίς μέτρο στη συνέχεια, στην αντιμετώπιση
των φυσικών καταστροφών (πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμοί), σε αεροδιακομιδές
ασθενών, σε μεταφορές υψηλών προσώπων δια αέρος και θαλάσσης. Επιτρέψτε μου να
σας θυμίσω, αλήστου μνήμης εποχές, όταν οι ΕΔ συνέδραμαν στην αποκομιδή αστικών
απορριμμάτων και στην εκτέλεση δρομολογίων αστικών συγκοινωνιών στην πρωτεύουσα. Εκεί πάνω χτίστηκε έντεχνα από τις
κυβερνήσεις, το διαχρονικό αφήγημα της πολυσχιδούς κοινωνικής προσφοράς των ΕΔ,
γιατί αυτό εξυπηρετούσε τις πολιτικές ηγεσίες.
Δεν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη όσων ισχυρίζονται ότι, με
την εμπλοκή των ΕΔ στην προσφυγική / μεταναστευτική κρίση, αναδεικνύονται οι
δυνατότητές τους. Ως προσέγγιση είναι προδήλως μονοδιάστατη. Η επιχειρησιακή ισχύς
τους, καθώς και ο επαγγελματισμός των στελεχών τους, καθίσταται εμφανής καθημερινά
από την εθνική και διεθνή δράση τους, σε καιρούς χαλεπούς όπου η κατασπατάληση
πολύτιμων πόρων (εμψύχου υλικού και μέσων) για την κάλυψη της κρατικής
παράλυσης, καταπονεί και πιθανώς αποπροσανατολίζει τις ΕΔ, σε ότι έχει να κάνει
με την κύρια αποστολή τους.
Πέραν των παραπάνω, θέτω υπόψη σας ορισμένες πρόσθετες
σκέψεις για την κατάσταση που φέρεται να επικρατεί στις δομές φιλοξενίας. Στους
συγκεκριμένους χώρους, ή «πέριξ» αυτών, δραστηριοποιούνται έντονα ΜΚΟ,
ιδιωτικές οργανώσεις που ενεργούν ανεξάρτητα από τον οποιοδήποτε επίσημο
κρατικό φορέα. Από την Ε.Ε χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια ευρώ και η
δράση τους επεκτείνεται σε όλους τους τομείς: διαθέτουν διερμηνείς, φέρονται να ενημερώνουν
και κατατοπίζουν για τον τρόπο λειτουργίας των ελληνικών υπηρεσιών, προσφέρουν τροφή,
ρουχισμό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική βοήθεια, ενοικιάζουν διαμερίσματα
για τη στέγασή τους κλπ. Υπάρχει και πληθώρα «αλληλέγγυων», οι οποίοι
προωθώντας άγνωστα συμφέροντα, διαμορφώνουν τάσεις στο εσωτερικό των δομών. Την
υφέρπουσα αγανάκτηση του πολυφυλετικού και πολυθρη-σκευτικού κράματος των
προσφύγων / μεταναστών, προσπαθούν να επηρεάσουν και να χειραγωγήσουν διάφορα
συμφέροντα. Σε αυτό το ρευστό και αβέβαιο περιβάλλον, παντελώς ξένο, ως
γνωστικό αντικείμενο και ως φιλοσοφία, ως προς το αντίστοιχο στρατιωτικό
περιβάλλον, καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του το προσωπικό των ΕΔ.
Σε μια χώρα, όπου κατά την άποψη της
πλειοψηφίας των Ελλήνων, υφίσταται ένας θεωρητικά υπερδιογκωμένος δημόσιος
τομέας, όπου το ποσοστό ανέργων ανέρχεται σε επίπεδα 26-27%, αναρωτιέται
καλοπροαίρετα ο καθένας μας γιατί ο συντονισμός λειτουργίας των προσφυγικών / μεταναστευτικών ροών δεν ανατίθεται επιτέλους στους καθ΄
ύλην αρμόδιους φορείς των Υπουργείων Εσωτερικών και Μεταναστευτικής Πολιτικής,
αλλά απεναντίας το προσωπικό των ΕΔ συνεχίζει να εμπλέκεται ενεργά στην
καθημερινή λειτουργία των δομών φιλοξενίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εφόσον
η Πολιτεία κρίνει ότι παρίσταται επιτακτική ανάγκη, για παροχή συνδρομής σε
τεχνικά θέματα (κατασκευής υποδομών, οργάνωσης χώρων φιλοξενίας κτλ) ότι οι ΕΔ
δεν θα προστρέξουν και πάλι. Πρόκειται όμως για δυο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις, αυτές που περιγράφηκαν παραπάνω,
όπου ο βαθμός αναγκαιότητας και το είδος της εμπλοκής των ΕΔ, διαφοροποιούνται
πλήρως.
Για να συνεχίσουν οι ΕΔ να απαντούν αποτελεσματικά στις άναρθρες κραυγές
προκλήσεων και αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας που προβάλλονται
πανταχόθεν, απαιτείται
η απόλυτη και απερίσπαστη προσήλωση στο αντικείμενό τους. Η προσφορά των ΕΔ για
την πατρίδα, ως ισχυρός παράγοντας αποτροπής, προσομοιάζει με αυτή του οξυγόνου
που αναπνέουμε. Όταν το έχουμε ούτε καν το σκεπτόμαστε, το θεωρούμε ως
δεδομένο. Όταν όμως λείψει, είναι το μόνο που σκεπτόμαστε! Ας μην σπαταλάμε
λοιπόν, ανερμάτιστα και χωρίς φειδώ, το πολύτιμο για τη σημερινή Ελλάδα «οξυγόνο»
…
-Ο-
Στέφανος Κουκουράβας
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει
απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου