Λάρισα, 28 Φεβρουαρίου 2017
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
του Προέδρου της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Υπλγού (ΕΜ) Στέφανου Κουκουράβα
Κα Αχτσιόγλου Έφη
ΚΟΙΝ.: Τομεάρχες Άμυνας Κοινοβουλευτικών Κομμάτων
Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι Θεσσαλίας
ΜΜΕ - Στρατιωτικοί Συντάκτες
ΘΕΜΑ: Συντάξεις χηρείας
Αξιότιμη Κυρία Υπουργέ,
Σκοπός της παρούσας, είναι να σας καταστήσω προσωπικά, όσο βέβαια μου το επιτρέπει μια ανοικτή επιστολή, κοινωνό της απόγνωσης και του προβληματισμού δεκάδων χιλιάδων συναδέλφων στρατιωτικών, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, σε ότι αφορά στο ζήτημα των συντάξεων χηρείας. Το θέμα είναι γνωστό, καθόσον έχει αναδειχθεί τόσο στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού έργου, με την υποβολή διαδοχικών επερωτήσεων, όσο και στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, όπου έχει αναχθεί σε ένα από τα πλέον δημοφιλή θέματα της επικαιρότητας.
Οι επονείδιστες διατάξεις του άρθρου 12 Ν.4387/2016, που αφορά στον κανονισμό της σύνταξης για τα μέλη οικογενείας σε περίπτωση θανάτου του δικαιούχου, αποτελεί μνημείο αναλγησίας και άδικης αντιμετώπισης συγκεκριμένης μερίδας πολιτών, που μάλιστα το πεπρωμένο επεφύλαξε για αυτούς τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη της απώλειας συγγενικού προσώπου (σύζυγος). Οι στρατιωτικοί, όπως και οι άνδρες και γυναίκες των Σωμάτων Ασφαλείας, αποτελούν αναμφίβολα τον κλάδο που, κατά τεκμήριο, θίγεται περισσότερο από τις εν λόγω ρυθμίσεις.
Επιτρέψτε μου, χωρίς καμία πρόθεση να θίξω την επιστημονική σας κατάρτιση και την ευρυμάθειά σας (δεν αμφισβητούνται επ’ ουδενί), να αναλύσω ετυμολογικά τη λέξη σύζυγος, η οποία παγκοσμίως αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σύζυγός καλείται αυτός που τελεί «υπό τον ίδιο ζυγό». Φέρει το ίδιο φορτίο, τις ίδιες ευθύνες, έχει κοινά όνειρα και επιδιώξεις, η δε τύχη αμφοτέρων των συνιστωσών του ζυγού είναι άρρηκτα δεμένη εκ των πραγμάτων και όχι μεταφορικά, δίκην λογοτεχνικής προσέγγισης.
Αναπτύσσοντας περαιτέρω τον συλλογισμό μου, θα ήθελα να αναφερθώ στη δήλωση του Υφυπουργού Εργασίας κ. Πετρόπουλου Αναστάσιου, ο οποίος ερωτώμενος για το θέμα, δεν έδωσε καμία ουσιαστική απάντηση, αντιθέτως ανέφερε ότι, οι σύζυγοι των αποβιωσάντων συναδέλφων θα πρέπει να εργάζονται και ότι τους παρέχεται αυτή η δυνατότητα.
Δεν είναι λίγα τα περιστατικά όπου γυναίκες χήρες συναδέλφων, παρότι επιθυμούν διακαώς να εργαστούν, αδυνατούν να το πράξουν, εν μέσω της μεγαλύτερης, σε διάρκεια και μέγεθος, κρίσης που έχει πλήξει την πατρίδα μας. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας φέρεται ότι υπερβαίνει το 25% του ενεργού πληθυσμού. Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, θα έπρεπε η ίδια να θεσπίσει ευεργέτημα για τον/την σύζυγο, ώστε σε περίπτωση απώλειας (θανάτου) να τον/την τοποθετεί κατά προτεραιότητα σε κενή θέση εργασίας του στενού ή ευρύτερου δημοσίου τομέα, καθότι όπως αντιλαμβάνεστε και εσείς, είναι δύσκολο σε προχωρημένη ηλικία να δεχτεί εργοδότης εργαζόμενο και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ανειδίκευτο, σε διαφορετική περίπτωση επιβάλλεται η κατάργηση του επονείδιστου άρθρου 12, έτσι ώστε να μη λαμβάνονται υπόψη τα υφιστάμενα ηλικιακά όρια που έχουν τεθεί για τη λήψη του ποσού της σύνταξης που αναλογεί στη/ο σύζυγο του εκλιπόντος δικαιούχου και αν αυτό δεν είναι εφικτό, στη χειρότερη των περιπτώσεων να αντικατασταθούν από ελάχιστη κατώτατη διάρκεια εγγάμου βίου 10 ετών. Το περασμένο καλοκαίρι, είχα επισημάνει το πρόβλημα, ευθύς αμέσως μετά τη ψήφιση του Ν.4367/2010.
Κύρια Υπουργέ,
η χηρεία δεν είναι επιλογή και φυσικά δεν αποτελεί προνόμιο. Είναι το βαρύ κτύπημα της μοίρας που ανατρέπει την ζωή του/της επιζώντα/σας συζύγου και της οικογένειάς του, πόσο μάλλον δε ενός στρατιωτικού. Είναι μια τρομερά δύσκολη κατάσταση για αυτόν που τη βιώνει. Γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν συμβαίνει σε μέση ή ώριμη ηλικία και υπάρχουν παιδιά ανήλικα ή ενήλικα, εξαρτώμενα οικονομικά από τον επιζώντα γονέα (φοιτητές, άνεργοι, στρατιώτες) και ενώ παράλληλα έχουν αναληφθεί εύλογες οικονομικές υποχρεώσεις (στεγαστικά δάνεια) βασισμένες στο πρότερο οικογενειακό εισόδημα.
Επιπλέον γίνεται ακόμη πιο τραγική και επώδυνη όταν ο/η επιζών σύζυγος τυγχάνει να είναι σύζυγος στρατιωτικού, διότι είναι η κατηγορία εργαζομένων με τα μεγαλύτερα ποσοστά συζύγων που δεν εργάζονται, λόγω ακριβώς των ιδιαιτεροτήτων του στρατιωτικού λειτουργήματος το οποίο προϋποθέτει πολλές και συχνές αλλαγές τόπου διαμονής.
Η ανταμοιβή λοιπόν αυτών όλων των αφανών ηρώων, θα επιμείνω στην έκφραση, από πλευράς της Πολιτείας ήταν η θέσπιση ηλικιακών κριτηρίων, σε μονοδιάστατη στόχευση (εισφοροεισπρακτικού χαρακτήρα). Η αναλγησία της Πολιτείας και η αυστηρότητα των αριθμών δεν μπορεί να εξαντλείται πάνω τους.
Δεδομένου ότι, οι συντάξεις στην χώρα μας δεν αποτελούν προνοιακό επίδομα, αλλά έχουν κατά βάση ανταποδοτικό και ανακεφαλαιωτικό χαρακτήρα, καθόσον για την λήψη αυτής ο/η στρατιωτικός που απεβίωσε, κατέβαλλε τις προβλεπόμενες εισφορές εις βάρος του οικογενειακού εισοδήματος, καθ’ όλο το διάστημα που υπήρξε έγγαμος/η, οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις σχετικού είναι καταφανώς αντίθετες στη συνταγματική αρχή της Αναλογικότητας όσο και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ και για την αποκατάσταση της περί δικαίου έννοιας, προτείνεται η ενσωμάτωση μιας επιπλέον ένθετης παραγράφου (παρ. 6 με αναπροσαρμογή εν συνεχεία της αρχικής αρίθμησης) στο άρθρο 12 του Ν.4387/2016, με την ακόλουθη διατύπωση:
«Προκειμένου για επιζώντα σύζυγο στρατιωτικού που απεβίωσε από φυσικά αίτια, ήτοι ο θάνατος δεν οφείλεται σε ατύχημα που προήλθε πρόδηλα και αναμφισβήτητα εξαιτίας της υπηρεσίας ή ανθρωποκτονία ή αυτοχειρία, το ποσό σύνταξης που δικαιούται ο/η σύζυγος καταβάλλεται χωρίς ηλικιακό όριο, εφόσον κατά τον χρόνο θανάτου έχουν συμπληρωθεί τουλάχιστον 10 έτη εγγάμου βίου».
Κυρία Υπουργέ,
σας καλώ να πράξετε σήμερα τα αυτονόητα, για να μπορέσετε στο μέλλον να αντικρύσετε στα μάτια τους Έλληνες πολίτες και ειδικότερα τους Έλληνες στρατιωτικούς, τις χήρες και τα ορφανά.
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου