ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΑΝΥΕΘΑ ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ
ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, βαριά η προσωπική και η συλλογική ευθύνη των Κοινοβουλευτικών Ομάδων που στηρίζουν τη σημερινή Κυβέρνηση και προσερχόμαστε στην ουσιαστική συζήτηση των πραγματικών Προγραμματικών Δηλώσεων της νέας αυτής Κυβέρνησης.
Θα μου επιτρέψετε, όμως, να κάνω ένα πρώτο σχόλιο, διότι προφανώς είναι νωπή ακόμα η προεκλογική περίοδος και δεν την έχουμε ξεχάσει. Η σωστή κριτική που γίνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ και από την πλευρά των δανειστών, αλλά και από την πλευρά των περισσότερων κομμάτων της Αντιπολίτευσης, είναι ότι μένει σταθερός στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, προσηλωμένος στις επιταγές της δημοκρατίας και την ψήφο του ελληνικού λαού. Θεωρώ, όμως, και εκτιμώ ότι αυτό δεν ισχύει για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που μένει ακόμα προσηλωμένο στη λογική «είπα – ξείπα».
Εξηγούμαι: Θεωρώ ότι όταν προεκλογικά το κυρίαρχο αίτημα, η κυρίαρχη επιχειρηματολογία, από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας ήταν ότι η «κωλοτούμπα» έρχεται ή εν πάση περιπτώσει ότι η χώρα οδηγείται σε μεγάλες περιπέτειες, σήμερα ακούμε ότι μία από τις πρώτες προτάσεις που τίθενται προς τη νέα Κυβέρνηση είναι να ενσωματώσει στο πρόγραμμά της τη θέσπιση και τη θεσμοθέτηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.
Πώς γίνεται αυτό, αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, όταν η προηγούμενη μνημονιακή θύελλα, η μέγγενη και η βάρβαρη κοινωνική πολιτική έστειλε διακόσιες χιλιάδες νέους από αυτή τη χώρα στην υποχρεωτική μετανάστευση και όταν ενάμισι εκατομμύριο πολίτες, δεν στερούνται απλά το ελάχιστο εισόδημα, αλλά στερούνται το συνταγματικό τους δικαίωμα για εργασία, δημόσια εκπαίδευση και δημόσια υγεία;
Επομένως, ο ελληνικός λαός δεν έχει δεχθεί λοβοτομή και ευτυχώς είμαστε ακόμα σε μια στιγμή και σε μια ιστορική συγκυρία που επιβάλλεται ο λαός να είναι ο μεγάλος εγγυητής των προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων αυτής της Κυβέρνησης.
Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, θα ήθελα να πω ορισμένα πράγματα που αφορούν τη νέα πολιτική ηγεσία στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και ορισμένες από τις προτάσεις που θεωρούμε ότι μπορούν να μπουν σε μια τροχιά το επόμενο διάστημα και οι οποίες δεν έχουν ιδιαίτερο κόστος, αλλά μάλιστα θα έλεγα ότι ορισμένες από αυτές, και έχουν μηδενικό κόστος και είναι ριζοσπαστικές στο χαρακτήρα τους, αλλά και στο θετικό αποτέλεσμα που χρειαζόμαστε.
Νομίζω ότι όταν ακούει ο ελληνικός λαός τον όρο «εξοπλισμοί», ανατριχιάζει. Και ανατριχιάζει καλώς, διότι στη Μεταπολίτευση, από το 1974 μέχρι το 2010 η Ελλάδα έχει διαθέσει συνολικά για εισαγωγές οπλικών συστημάτων ποσά ισοδύναμα, χωρίς τους τόκους, με μισό ετήσιο ΑΕΠ.
Ανά τακτά διαστήματα έρχεται στην επικαιρότητα το θέμα των στρατιωτικών προμηθειών, κυρίως όσον αφορά τη διαμεσολάβηση και το προσωπικό όφελος ορισμένων, και φορέων και προσώπων, εντός και εκτός Ελλάδας, από τις πανάκριβες εισαγωγές οπλικών συστημάτων.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όσα έχουν γίνει και έχουν πραγματοποιηθεί σε αυτή τη χώρα τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε αναλύσει, αλλά ίσως δεν έχουμε δει όλο το φως και ολόκληρο το φεγγάρι. Υπάρχει ακόμα μια σκοτεινή πτυχή.
Δεν θέλουμε να θυμίσουμε ότι ένας πρώην Υπουργός βρίσκεται στη φυλακή και ένας άλλος αρχηγός κόμματος σήμερα βρίσκεται σε διερεύνηση σχετικά με αυτά τα ζητήματα.
Ωστόσο, πέρα από τη σκανδαλοθηρική διάσταση, που είναι μιντιακή –αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε μίντια, είμαστε Βουλή και πρέπει να αναλύουμε, να διδασκόμαστε και να παράγουμε θεσμούς και θωρακίσεις ηθικού, κοινωνικού και νομικού χαρακτήρα, για να προστατεύσουμε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού- το όλο θέμα της εισαγωγής των όπλων μένει στην αφάνεια.
Γι’ αυτό εμείς έχουμε χρέος να προχωρήσουμε σε μεγάλες τομές, όχι μόνο κοινοβουλευτικές, αλλά και σε θεσμικά πλαίσια που θα δώσουν τη δυνατότητα στις Ένοπλες Δυνάμεις να κάνουν το αυτονόητο, αυτό που κάνουν και σήμερα, να είναι αξιόμαχες, να προστατεύουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και της δημοκρατίας.
Έχει, όμως, μεγάλη σημασία, αγαπητές φίλες και φίλοι, να ανακαλύψουμε ποια είναι η ιδιαίτερη σημασία και γιατί το δημόσιο χρέος σήμερα αποτέλεσε και αποτελεί τη βασική αιτία εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, αλλά και το βασικό όπλο των δανειστών μας. Διότι από αυτούς προέρχεται ένα πολύ μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου χρέους στη Μεταπολίτευση για τις εισαγωγές οπλικών συστημάτων.
Κατά την περίοδο συσσώρευσης του δημοσίου χρέους από τη Μεταπολίτευση μέχρι το 2010, σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών της Στοκχόλμης –απόλυτα τεκμηριωμένο– η χώρα μας εισήγαγε οπλικά συστήματα κυρίως από τρεις σύμμαχες χώρες, συνολικής αξίας χωρίς τους τόκους, όπως είπα πριν, το μισό ετήσιο ΑΕΠ σε σταθερές τιμές του 1990.
Το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους αντιστοιχεί στις δαπάνες γι’ αυτά τα οπλικά συστήματα και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν για την εξυπηρέτηση αυτών των αγορών. Πιθανά να είχαμε την ίδια αμυντική θωράκιση με το 1/4 των χρημάτων που έχουν ξοδευτεί κι έχει δαπανήσει ο ελληνικός λαός και έχει πληρώσει με αίμα και δάκρυα, ιδιαίτερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη αξία να τονίσουμε ότι αυτή η νέα Κυβέρνηση και η νέα πολιτική ηγεσία στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θέτει ως βασική προτεραιότητα τον κοινωνικό ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων σε συνθήκες φτωχοποίησης και ανθρωπιστικής κρίσης του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η μεγάλη και αποτελεσματική υγειονομική υποδομή που διαθέτουν οι ένοπλες δυνάμεις και μέρος αυτής της υποδομής πρέπει να τεθεί στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, σε αυτούς που σήμερα δεν έχουν τη δυνατότητα, δεν μπορούν να ονειρευτούν ή να οραματιστούν ότι μπορούν να επισκεφτούν ένα γιατρό στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Κι όμως, έχουμε συνεισφέρει και υπάρχει κοινωνική πολιτική. Δεν θα μηδενίσουμε τους προκατόχους και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Βεβαίως και στις φυσικές καταστροφές και αυτές τις μέρες στον Έβρο, στην υπερχείλιση και σε αυτό που έγινε στην Άρτα, που ανέφερε η συναδέλφισσα Γεροβασίλη, υπήρχαν έτοιμες μονάδες για να συνδράμουν, το Τάγμα Μηχανικού στα Γιάννενα και το 4ο Σώμα Στρατού. Μέρα νύχτα επί τρεις μέρες οι στρατιώτες μας δούλεψαν πυρετωδώς σκάβοντας μεγαλύτερα φράγματα και αποτρέποντας την υπερχείλιση να ξεπεράσει την καταστροφή που είχαμε με την εκκένωση δύο χωριών.
Άρα, εμείς θεωρούμε ότι το ζήτημα της άμυνας είναι ένα κυρίαρχο θέμα σήμερα στην ανθρωπιστική κρίση και γι’ αυτό οι ίδιοι οι ένστολοι, το ίδιο το προσωπικό, το ανθρώπινο δυναμικό μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις, και αυτό είναι κομμάτι του ελληνικού λαού, που δέχτηκε τα τελευταία χρόνια μέχρι και 43% περικοπή των μισθών και των συντάξεων για τους απόστρατους.
Επομένως, η απόφαση του ΣτΕ δεν μπορεί να είναι -και το λέω ευθέως, χωρίς λαϊκισμό- εκτελεστέα άμεσα, παρόλο που το λέει η δικαστική απόφαση. Έχει σημασία με ποιον τρόπο θα συνομιλήσουμε με όλους τους φορείς, με όλο το προσωπικό, με την ηγεσία από πάνω μέχρι κάτω, προκειμένου να υπάρξει επούλωση των τραυμάτων, σεβόμενοι πάντα την απόφαση του δικαστηρίου μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Βεβαίως η μεγάλη περιπέτεια της χώρας μας είναι να σπάσει τη μέγγενη των δανειστών, τη μέγγενη του χρέους, τη μέγγενη του φιλελευθερισμού και της άκρατης ιδιωτικοποίησης και νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που οδηγεί όλο και περισσότερα στρώματα της νεολαίας και των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα να μπουν στην ανεργία επί μονίμου βάσεως.
Το δεύτερο ζήτημα που θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό, είναι η αμυντική βιομηχανία. Υπάρχουν εφτά κρατικά εργοστάσια διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα, που διαθέτουν πανάκριβα μηχανήματα, που διέθεταν τεχνογνωσία. Όταν όμως, προχωρήσαμε σε αυτές τις οριζόντιες διαδικασίες εθελοντικής εξόδου των εργαζομένων, δεν πάρθηκε υπόψη ποτέ ποιοι φεύγουν, πώς φεύγουν και επικράτησε η πελατειακή λογική και η πελατειακή σχέση.
Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να τρέχουν παραγγελίες, οι οποίες είναι αναγκαίες για τα δημόσια έσοδα της χώρας μας και του κράτους, αλλά δεν μπορούν να εκτελεστούν, διότι έχουμε τα μηχανήματα, αλλά δεν έχουμε ανθρώπινο δυναμικό.
Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, για να μπορέσουμε να εκτελέσουμε αυτές τις παραγγελίες που τρέχουν και είναι πολύ σημαντικές, όχι γιατί πρέπει να έρθουν έσοδα, αλλά γιατί αν αυτές οι παραγγελίες δεν εκτελεστούν στην ώρα τους, θα χαθούν πελάτες και δεν θα βρεθούν ξανά εύκολα, ενώ έχουμε τη δυνατότητα να προσελκύσουμε όλο και μεγαλύτερη πελατεία στην αμυντική βιομηχανία, εκτός από την εγχώρια ανάγκη που έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις για τα οπλικά συστήματα, μέσα από την οπλική και στρατιωτική διπλωματία.
Οι πρεσβείες της χώρας μας δεν διαθέτουν οι περισσότερες στρατιωτικούς ακολούθους και θα έπρεπε να τους διαθέτουν, για να μπορούν να προάγουν στη διεθνή διπλωματία και τα ζητήματα προσέλκυσης πελατών στην αμυντική βιομηχανία, διότι αυτό πραγματικά αποτελεί μεγάλη αναδόμηση ενός παραγωγικού μοντέλου στη βαριά βιομηχανία, που βεβαίως είναι και τα αμυντικά συστήματα.
Συντονισμός χρειάζεται και κοινά προγράμματα μεταξύ των στρατιωτικών σχολών και των δημόσιων πανεπιστημίων, ώστε να συνεχιστεί η ώσμωση και η διαδικασία μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στους αποφοίτους όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στους ξένους που έχουν μειωθεί αισθητά. Δεν είναι μόνο η προστιθέμενη αξία σε χρήμα και σε οικονομικό κόστος, αλλά είναι και οι πρεσβευτές της χώρας μας, που όταν έρχονται σ’ αυτές τις σχολές, γυρίζουν πίσω στις πατρίδες τους εφοδιασμένοι, όχι καταρτισμένοι απλά και έχοντας γνωρίσει την ελληνική ψυχή και την ελληνική φιλοξενία.
Κλείνοντας, θα αναφέρω δύο σημεία που νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικά:
Έχει τεράστια σημασία η επιστροφή στο ΤΑΙΠΕΔ αυτών των ελάχιστων περιουσιακών στοιχείων που έχουν φύγει από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν είναι πολλά. Όμως, πρέπει να επιστραφούν για ένα και βασικό λόγο, διότι αυτή η τεράστια ακίνητη περιουσία των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να τεθεί σε συνθήκες φτωχοποίησης και ανθρωπιστικής κρίσης σε μία συνέργεια, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα που υπάρχουν εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, μαζί με τους φορείς, μαζί με τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία, όχι μόνο για τους μετανάστες, που δικαιούνται αυτά που δικαιούνται, αλλά και για τους Έλληνες πολίτες, που αυτήν τη στιγμή πληθαίνουν και γίνονται όλο και περισσότεροι στην ανέχεια.
Άρα, αυτή η περιουσία πρέπει να τεθεί σε συνέργειες προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους φορείς.
Θα μιλήσω για τις μεταθέσεις και κλείνω με αυτό. Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα: Θα σπάσουν οι αλυσίδες του πολιτικού συστήματος αν τελειώσει το «βύσμα», όπως το λέει η νεολαία;
Θα νοιώθετε, αγαπητοί συνάδελφοι, απελευθερωμένοι από αυτήν την πελατειακή σχέση, που έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στον ορθολογικό καταμερισμό των στρατιωτών μας στην επικράτεια ή θα παραμένουμε στη λογική ότι η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα και η Πελοπόννησος θα έχουν στελέχωση άνω του 200%-300% και θα πηγαίνουμε στις παραμεθόριες περιοχές με πολύ μικρότερα ποσοστά στελέχωσης;
Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν αφορά μόνο τη νεολαία, που δεν πρέπει να οδηγείται σε τέτοιες διαδικασίες, σε τέτοιες λογικές, να παρακαλεί, αλλά πρέπει να μπορεί. Γι’ αυτό θα εφαρμόσουμε πιλοτικό σύστημα σε συνεργασία με την αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, όπου όλα τα κόμματα θα έχουν τη δυνατότητα να μετέχουν σ’ αυτό το πιλοτικό σύστημα, που θα περιλαμβάνει την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του καθενός, ώστε να εξετάζεται, να περνάει από ένα σύστημα που θα έχει απόλυτη διαφάνεια και θα μπορεί η κοινοβουλευτική επιτροπή να ελέγχει και, ενδεχόμενα, να τιμωρεί αυτούς που το παραβίασαν.
Έχει τεράστια σημασία να απεμπλακούμε από αυτήν την πελατειακή δομή και λογική, που μόνο κακό κάνει στη νοοτροπία του λαού μας, στη νοοτροπία της νεολαίας, αλλά δημιουργεί και τεράστια προβλήματα αποτελεσματικότητας στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Ένα λεπτό ζητάω, κυρία Πρόεδρε, και τελειώνω.
Επομένως, εάν με ρωτήσετε ποιες είναι οι πιθανότητες και ποια είναι τα στατιστικά ποσοστά που θα δίνατε για να πετύχει αυτό, θα σας απαντούσα, ενδεχόμενα, λίγα. Όμως, η πολιτική μας βούληση είναι 100% και πρέπει να είναι ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και αυτής της Βουλής, προκειμένου να προχωρήσουμε σ’ αυτόν τον αταλάντευτο δρόμο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, επειδή ακούγεται ο όρος «Ευρώπη» -και δεν είναι μόνο γεωγραφικός ο όρος, καθώς η Ευρώπη αποτελεί ένα πεδίο γεωπολιτικών, ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων, που εκφράζονται με πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς συσχετισμούς–, να μη μιλάμε αφηρημένα.
Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα συμφωνίας-γέφυρας μεταξύ της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης. Αυτό είναι σίγουρο, διότι το όραμα και η πιστή εφαρμογή του μνημονίου από τις παλιότερες κυβερνήσεις δεν μπορεί να παντρευτεί, δεν μπορεί να εναρμονιστεί, δεν μπορεί να είναι σε κοινό δρόμο και σε κοινή στόχευση με τα οράματα αυτού του λαού, με τις δεσμεύσεις αυτής της Κυβέρνησης, που πρέπει να συνεχίσει αταλάντευτα στον δρόμο για να επαναφέρει την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία και την ουσιαστική Δημοκρατία.
Επικαλέστηκαν πολλοί συγγραφείς και φιλοσόφους. Θα επικαλεστώ, τέλος, τον Εδουάρδο Γαλιάνο, όταν ρωτήθηκε από έναν αγρότη σ’ έναν κάμπο τι είναι η ουτοπία. Του είπε: «Δεν ξέρω αν θα σου απαντήσω και θα με καταλάβεις, αλλά έχει σημασία να κοιτάς μπροστά, να περπατάς αταλάντευτα και να κοιτάς τον ήλιο ψηλά στον ουρανό». Μέχρι τώρα πήγαμε μπουσουλώντας προς τα πίσω και αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε ουτοπία, ούτε όραμα.-
Εμείς επιλέγουμε αυτός ο λαός να σταθεί όρθιος, να σταθεί δυναμικά στην πλευρά εκείνης της όχθης του ποταμού με όλους τους λαούς της Ευρώπης που ακόμα δεν έχει ακουστεί η πιο ηχηρή φωνή τους. Είμαστε στο ξεκίνημα, αλλά αυτό το ποτάμι θα ξεχειλίσει και δεν θα εκκενωθούν χωριά, αλλά θα εκκενωθεί ο νεοφιλελευθερισμός από την κοιτίδα που τον γέννησε, μέσα στο Βερολίνο. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου