Η συμφωνία με τη Γαλλία είναι μια πολύ καλή κίνηση για την προστασία των ελληνικών συμφερόντων. Προφανώς ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης «καραμπόλας». Η συμφωνία ΗΠΑ – Αυστραλίας επιτάχυνε τη σύναψή της και προσέδωσε τον χαρακτήρα του επείγοντος για το Παρίσι. Η Αθήνα είδε, όμως, το «παράθυρο ευκαιρίας» και το αξιοποίησε χωρίς να χάσει χρόνο. Και, ως γνωστόν, το timing είναι το παν στη διπλωματία. Χρειάστηκε πάντως και πολιτική πυγμή. Η απόφαση να ναυπηγηθούν οι νέες φρεγάτες στη Γαλλία δεν ήταν εύκολη. Οταν όμως είσαι αντιμέτωπος με τον χρόνο και με την ανάγκη άμεσης αναπλήρωσης των κενών στην άμυνά σου, καλό είναι να αγνοείς το πολιτικό κόστος. Ισως αν το είχαν πράξει και άλλοι πρωθυπουργοί να ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Διότι η άμυνα της χώρας βρέθηκε σε μιαν ιδιότυπη ομηρία συνδικαλιστών, κομματικών και ανίκανων διοικήσεων στην αμυντική βιομηχανία και γκρίζων συμφερόντων. Τα πληρώσαμε ακριβά όλα αυτά· και με χρήματα και με καθυστερήσεις.
Είναι ακόμη σημαντικό ότι υπάρχει συναίνεση. Οχι χωρίς γκρίνια, αλλά στη βάση υπάρχει συναίνεση. Το πολιτικό σύστημα αναγνωρίζει ότι πρέπει να βάζει ενίοτε στην άκρη την εθνική άμυνα, να την αφήνει μακριά από το εγχώριο κομματικό κλωτσοσκούφι.
Περάσαμε πολλά χρόνια που οι πολιτικοί φοβούνταν να λάβουν αποφάσεις ή να βάλουν την υπογραφή τους στα πιο εύλογα αιτήματα της στρατιωτικής ηγεσίας. Πήγαμε από τη σπατάλη και τη ρεμούλα στην απόλυτη ακινησία, στον «τρόμο της υπογραφής». Ετσι καταλήξαμε στη μεγάλη ασυμμετρία με την Τουρκία, με αδικαιολόγητα κενά, με καθηλωμένα C-130, τανκς χωρίς βλήματα, πυραυλακάτους και υποβρύχια που δεν τέλειωναν ποτέ.
Ωριμάζουμε στο πώς λαμβάνουμε τις μεγάλες αποφάσεις. Η πολιτική ηγεσία σέβεται τους ανθρώπους στους οποίους εμπιστεύεται την τύχη της χώρας. Εκείνοι ξέρουν, όσο κανείς άλλος, τις ανάγκες τους και τις δυνατότητές τους να αξιοποιήσουν κάθε οπλικό σύστημα. Δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο αυτό.
Για να έχουμε όμως το Ναυτικό, και γενικά τις Ενοπλες Δυνάμεις που θέλουμε, θα χρειαστούν και άλλες αποφάσεις. Θα χρειαστούν ηγέτες-μάνατζερ για να λύσουν σύνθετα προβλήματα. Πώς, π.χ., θα πληρώσεις αρκετά τους πολύτιμους μηχανικούς και ειδικούς στην τεχνολογία για να μην πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα στην καλύτερή τους φάση; Χωρίς αυτούς η ένταξη των νέων πλοίων θα είναι πολύ δύσκολη.
Η άμυνα της χώρας θα είναι πολύ διαφορετική σε 3-4 χρόνια. Αυτό το γνωρίζουν, βεβαίως, φίλοι, αλλά και αντίπαλοι. Πρόκειται μάλιστα για μια χρονική περίοδο που είναι πολύ πιθανό να συμπέσει με πολιτικές αναταράξεις στη γείτονα. Και γι’ αυτό θα απαιτηθεί προσοχή, συνετή αποφασιστικότητα.
Και τώρα ηγέτες-μάνατζερ στις Ενοπλες Δυνάμεις | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου