Με αφορμή την επέτειο του τρομοκρατικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ, τριάντα χρόνια μετά.. δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το μέγεθος των άγνωστων επιπτώσεων στο φυσικό περιβάλλον και κατ΄επέκταση στο κυρίως ευρωπαϊκό ανθρώπινο σύνολο λόγω φυσικά της τροφικής αλυσίδας. Κανείς δεν το φανταζόταν, κανείς δεν το περίμενε και όμως συνέβη… και όσα χρόνια και αν περάσουν κανείς δεν γνωρίζει πόσες γενιές επηρεάστηκαν και απορρόφησαν κάτι μικρό ή μεγάλο σαν παρακαταθήκη.
Η Ευρώπη πλήττεται, η Ευρώπη πονάει…ποτέ δεν έπαψε όμως.. γιατί σε όλη την σύγχρονη ιστορία της υπάρχει ένα «αγκάθι» σε κάθε δεκαετία.. σε κάθε λαό. Από πολέμους για θρησκείες, κατακτήσεις, δόξα, χρήματα, επιβολή συμφερόντων «μαύρος χρυσός»… ενέργεια… Λέξεις κλειδιά τα τελευταία χρόνια…Κινητήριος μοχλός για μια οικονομία ισχυρή και αυτοδύναμη.. Έναρξη συζητήσεων που εξελίσσονται σε διαπραγματεύσεις (χώρισμα της πίττας σε λαϊκή έκδοση) και μεταφράζονται σε συμμαχίες καθώς και διαμάχες λαών για τη διασφάλιση του μεγαλύτερου κέρδους με οποιοδήποτε κόστος….Η κατάληξη ίδια όπως και στα χρόνια των παγκοσμίων πολέμων, απλά στις μέρες μας υπάρχει ο σύγχρονος οικονομικός πόλεμος…Ανθρώπινες ψυχές…Ανθρώπινες ζωές γίνονται «μπαλάκι» στα σχέδια των ισχυρών που δεν υπολογίζουν τις ρίζες τους και ξεχνάνε από που προήλθαν, αποσκοπώντας στην επίτευξη των στόχων τους με προκλητικές δηλώσεις των αρχηγών τους, κάνοντας λόγο για καθημερινές επιθέσεις ομαλοποίησης και διασφάλισης της ειρήνης στις χώρες που δυστυχώς για αυτές βρέθηκαν στην προνομιακή θέση να έχουν στα ανώτερα στρώματα του φλοιού της περιοχής τους το υγρό πέτρωμα..που το θέλουν «πολλοί».
Τα κύματα αποχώρησης των ανθρώπινων μαζών πελώρια.. οι τρόποι διαφυγής τους περιορισμένοι και οι ανθρώπινοι μηχανισμοί υποστήριξης πιάνουν δουλειά σαν τα σαγόνια του πεινασμένου καρχαρία, αδιαφορώντας για ανάγκες και αξίες των συνανθρώπων τους, και επειδή πολύ απλά για να σηκωθείς πρέπει να πέσεις, ξεχνούν το δικό τους προσφυγικό Γολγοθά ή των προγόνων τους. Εκμεταλλευόμενοι τη θέση και την τύχη που είχαν στη δική τους ζωή, δείχνουν ψεύτικο πόνο απλώνοντας χέρι βοηθείας, προσφέροντας φρούδες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή σε μια Ευρώπη ειρηνική και φιλόξενη μέσω της χώρας μας…καθώς είναι ανεπηρέαστοι από συναισθήματα, ρουφούν τη δίψα και την ανάγκη αυτών των ανθρώπων για άμεση διαφυγή σε δρόμους επιβίωσης, μακριά από τις καταστροφές των δικών τους σπιτιών δίχως κλάματα και δάκρυα μικρών παιδιών που ψάχνουν τους γονείς τους απολαμβάνοντας τα χρήματα της μετακίνησης τους.
Μέσα σε όλα αυτά μπαίνουν οι ταυτότητες και οι διακρίσεις… πρόσφυγες… μετανάστες… λαθρομετανάστες… και η ομολογουμένως καθιερωμένη πλέον σε όλους μας συνηθισμένη λέξη των τζιχαντιστών, που κανείς δεν ξέρει τι είδους κατασκεύασμα είναι.. πόσοι είναι.. που σταματάνε.. πότε αρχίζουν.. και που θέλουν να φτάσουν, καθώς βλέπετε ό,τι τα κατάλοιπα του διασχισμού της εκκλησίας και οι «άλυτες» διαφορές μεταξύ των θρησκειών οδηγούν σε πωρωμένες και παθιασμένες εκρήξεις φυλετικών ενοτήτων αφαιρώντας τις ζωές άμαχων πληθυσμών που εσκεμμένα επιλέγονται λόγω αντίθετης θρησκείας πιστεύοντας στην αφαίρεση ζωής για έναν δικό τους παράδεισο. Αποδέκτης αυτής της κατάστασης ή ακόμα καλύτερα υπέρμαχος με ευσυνείδητο καθήκον προστασίας αυτών, θα έπρεπε να ήταν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου των ηγετών που κουμαντάρουν την Ευρώπη. Αυτοί, αντιθέτως, προτιμούν να αναλώνονται σε ένα ντεμαράζ αμφίδρομων δηλώσεων μεταξύ τους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξαπολύοντας μόνο ευθύνες, προβάλλοντας τον τρόπο διακυβέρνησης τους, θεωρώντας τον ορόσημο και ως παράδειγμα για τα υπόλοιπα θεσμικά και νομοθετικά όργανα των χωρών που συνορεύουν και όχι μόνο. Πίσω όμως από αυτές τις τακτικές και σκοπιμότητες, φανερώνουν τις αληθινές προθέσεις τους, επιλέγοντας να κλείσουν τα σύνορά τους, διασφαλίζοντας την ασφάλεια.. την ηρεμία.. και τη μη διατάραξη της φυσιολογικής και εύρυθμης λειτουργίας της ζωής των πολιτών που τις συντελούν, καλυπτόμενοι από το φίλτρο και την ασπίδα μιας χώρας δοκιμαζόμενης εδώ και κάποια χρόνια σε οικονομικά δεδομένα εν καιρώ κρίσης που η ίδια ευθύνεται μεν, αλλά μη έχοντας άλλη επιλογή αναγκάζεται να υποταχθεί σε αυτή την κατάσταση για την οποία σίγουρα δεν ευθύνεται αυτή.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε την έννοια της προαναφερθείσας έκφρασης «οικονομικός πόλεμος» που η χώρα μας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια κάτω από αυτό το καθεστώς της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής ασπίδας, νιώθοντας ασφυχτική πίεση, βρίσκοντάς την απροετοίμαστη και χωρίς υποδομές για την υποδοχή του προσφυγικού πληθυσμού που πλέον δίχως αύριο απλά ελπίζει. Τα δάνεια συνεχόμενα και επιτακτικά από τους δανειστές με σκοπό τον πλήρη έλεγχο και την κοινωνική εξαθλίωση που αναγκάζει στην οικονομική εξάρτηση και συνεχή ενίσχυση προκαλώντας πανικό και αβεβαιότητα σε ένα λαό που αν μη τι άλλο θα τον ζήλευαν πολλοί αλλά ίσως λόγω ευλογίας να μην μπορέσουν να τον υποτάξουν.
Η τμηματοποίηση και η διαίρεση ενός ισχυρού κράτους δικαίου στους ανάλογους φορείς του, θα πρέπει να διακρίνεται από ισότητα και ισονομία, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ό,τι ζούμε σε μια χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία. Η απορρόφηση και ανάθεση έργων και αποστολών μονομερώς με αποκλειστικότητα στο μεγαλύτερο ποσοστό να επιτυγχάνονται από ένστολους αποσκοπώντας στην εύκολη και πιο ανέξοδη λύση οδηγεί σε σκέψεις, προβληματισμούς και απορίες για τη συνέχεια και κατάληξη του μεταναστευτικού ζητήματος. Η έλλειψη υποδομών και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας απλά αμβλύνεται και τα κενά μεγαλώνουν μεταξύ ανθρώπων που θα έπρεπε να υπηρετούν ένα σύστημα άμυνας και διασφάλισης των συνόρων. Οι υπόλοιποι δημόσιοι φορείς…? ίσως τυχεροί…? ίσως απαιτητικοί για την πληρωμή των υπερωριών..? καθώς βρίσκουν καταφύγιο σε μια φράση κλειδί και πολύ μεγάλης σημασιολογικής έννοιας που προσφωνείτε στον όρκο ενός στρατιωτικού..? ερωτήματα βαθύτερα που δεν συμφέρει κανέναν να απαντηθούν. Οι μηχανισμοί στήριξης και τα γρανάζια της εγκατάστασης αυτών των ανθρώπων, που η μοίρα τους έφερε εδώ και δεν γνωρίζουν το μέλλον τους πέρασε με μεγάλη επιτυχία εν νυκτί και δόθηκε εντολή στο στρατό για άμεση εκκίνηση έργων που ίσως για αυτούς είναι το πιο οργανωμένο και πειθαρχημένο σύνολο…γιατί επικρατεί ο φόβος.
Συμβαίνει…για όσους δεν το γνωρίζουν και το διαβάζουν πρώτη φορά.. ναι όντως.. είναι πραγματικότητα στο 2016 οι στρατιωτικοί που υπηρετούν σε μέρη όπου γίνονται τα πολύ διαφημιζόμενα hot spot στήνουν σκηνές και ασχολούνται με τις εγκαταστάσεις και τη διαμόρφωση των χώρων υποδοχής. Συμμετέχουν σε συνεργεία καταγραφής ονομάτων και προσωπικών στοιχείων κατά την είσοδο των προσφύγων στα κέντρα…Αναλαμβάνουν την παρασκευή φαγητού καθώς και τη σίτιση αυτών, υγειονομική στήριξη και περίθαλψη από τους στρατιωτικούς ιατρούς που υπηρετούν στα κοντινότερα στρατιωτικά νοσοκομεία γράφοντας ώρες επιπλέον και πέραν του ωαρίου είτε τις καθημερινές είτε και τις Κυριακές με ενημερώσεις προσωπικού Σάββατο απόγευμα…που την ίδια ώρα συνάδελφοι των εξωτερικών κρατών εκπαιδεύονται και ασκούν τα καθήκοντά τους για τα οποία εκπαιδεύτηκαν και πληρώνονται εν καιρώ ειρήνης. Βέβαια υπάρχει και το άλλο άκρο.. όπου άλλοι πολεμούν εκτελώντας τις διαταγές και τις ορέξεις των ανωτέρων τους για ικανοποίηση των επεκτατικών τους φιλοδοξιών καταπατώντας ξένες εκτάσεις και λαούς έχοντας στο βάθος του μυαλού τους τη φράση «να ναι καλά η Ελλάδα ..θα τους μαζέψει».
του Σπύρου Τζιαφέρη
Αν. Γεν.Γραμματέα Ε.Σ.ΠΕ.Κ.Μ.
Η Ευρώπη πλήττεται, η Ευρώπη πονάει…ποτέ δεν έπαψε όμως.. γιατί σε όλη την σύγχρονη ιστορία της υπάρχει ένα «αγκάθι» σε κάθε δεκαετία.. σε κάθε λαό. Από πολέμους για θρησκείες, κατακτήσεις, δόξα, χρήματα, επιβολή συμφερόντων «μαύρος χρυσός»… ενέργεια… Λέξεις κλειδιά τα τελευταία χρόνια…Κινητήριος μοχλός για μια οικονομία ισχυρή και αυτοδύναμη.. Έναρξη συζητήσεων που εξελίσσονται σε διαπραγματεύσεις (χώρισμα της πίττας σε λαϊκή έκδοση) και μεταφράζονται σε συμμαχίες καθώς και διαμάχες λαών για τη διασφάλιση του μεγαλύτερου κέρδους με οποιοδήποτε κόστος….Η κατάληξη ίδια όπως και στα χρόνια των παγκοσμίων πολέμων, απλά στις μέρες μας υπάρχει ο σύγχρονος οικονομικός πόλεμος…Ανθρώπινες ψυχές…Ανθρώπινες ζωές γίνονται «μπαλάκι» στα σχέδια των ισχυρών που δεν υπολογίζουν τις ρίζες τους και ξεχνάνε από που προήλθαν, αποσκοπώντας στην επίτευξη των στόχων τους με προκλητικές δηλώσεις των αρχηγών τους, κάνοντας λόγο για καθημερινές επιθέσεις ομαλοποίησης και διασφάλισης της ειρήνης στις χώρες που δυστυχώς για αυτές βρέθηκαν στην προνομιακή θέση να έχουν στα ανώτερα στρώματα του φλοιού της περιοχής τους το υγρό πέτρωμα..που το θέλουν «πολλοί». Τα κύματα αποχώρησης των ανθρώπινων μαζών πελώρια.. οι τρόποι διαφυγής τους περιορισμένοι και οι ανθρώπινοι μηχανισμοί υποστήριξης πιάνουν δουλειά σαν τα σαγόνια του πεινασμένου καρχαρία, αδιαφορώντας για ανάγκες και αξίες των συνανθρώπων τους, και επειδή πολύ απλά για να σηκωθείς πρέπει να πέσεις, ξεχνούν το δικό τους προσφυγικό Γολγοθά ή των προγόνων τους. Εκμεταλλευόμενοι τη θέση και την τύχη που είχαν στη δική τους ζωή, δείχνουν ψεύτικο πόνο απλώνοντας χέρι βοηθείας, προσφέροντας φρούδες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή σε μια Ευρώπη ειρηνική και φιλόξενη μέσω της χώρας μας…καθώς είναι ανεπηρέαστοι από συναισθήματα, ρουφούν τη δίψα και την ανάγκη αυτών των ανθρώπων για άμεση διαφυγή σε δρόμους επιβίωσης, μακριά από τις καταστροφές των δικών τους σπιτιών δίχως κλάματα και δάκρυα μικρών παιδιών που ψάχνουν τους γονείς τους απολαμβάνοντας τα χρήματα της μετακίνησης τους.
Μέσα σε όλα αυτά μπαίνουν οι ταυτότητες και οι διακρίσεις… πρόσφυγες… μετανάστες… λαθρομετανάστες… και η ομολογουμένως καθιερωμένη πλέον σε όλους μας συνηθισμένη λέξη των τζιχαντιστών, που κανείς δεν ξέρει τι είδους κατασκεύασμα είναι.. πόσοι είναι.. που σταματάνε.. πότε αρχίζουν.. και που θέλουν να φτάσουν, καθώς βλέπετε ό,τι τα κατάλοιπα του διασχισμού της εκκλησίας και οι «άλυτες» διαφορές μεταξύ των θρησκειών οδηγούν σε πωρωμένες και παθιασμένες εκρήξεις φυλετικών ενοτήτων αφαιρώντας τις ζωές άμαχων πληθυσμών που εσκεμμένα επιλέγονται λόγω αντίθετης θρησκείας πιστεύοντας στην αφαίρεση ζωής για έναν δικό τους παράδεισο. Αποδέκτης αυτής της κατάστασης ή ακόμα καλύτερα υπέρμαχος με ευσυνείδητο καθήκον προστασίας αυτών, θα έπρεπε να ήταν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου των ηγετών που κουμαντάρουν την Ευρώπη. Αυτοί, αντιθέτως, προτιμούν να αναλώνονται σε ένα ντεμαράζ αμφίδρομων δηλώσεων μεταξύ τους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξαπολύοντας μόνο ευθύνες, προβάλλοντας τον τρόπο διακυβέρνησης τους, θεωρώντας τον ορόσημο και ως παράδειγμα για τα υπόλοιπα θεσμικά και νομοθετικά όργανα των χωρών που συνορεύουν και όχι μόνο. Πίσω όμως από αυτές τις τακτικές και σκοπιμότητες, φανερώνουν τις αληθινές προθέσεις τους, επιλέγοντας να κλείσουν τα σύνορά τους, διασφαλίζοντας την ασφάλεια.. την ηρεμία.. και τη μη διατάραξη της φυσιολογικής και εύρυθμης λειτουργίας της ζωής των πολιτών που τις συντελούν, καλυπτόμενοι από το φίλτρο και την ασπίδα μιας χώρας δοκιμαζόμενης εδώ και κάποια χρόνια σε οικονομικά δεδομένα εν καιρώ κρίσης που η ίδια ευθύνεται μεν, αλλά μη έχοντας άλλη επιλογή αναγκάζεται να υποταχθεί σε αυτή την κατάσταση για την οποία σίγουρα δεν ευθύνεται αυτή.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε την έννοια της προαναφερθείσας έκφρασης «οικονομικός πόλεμος» που η χώρα μας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια κάτω από αυτό το καθεστώς της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής ασπίδας, νιώθοντας ασφυχτική πίεση, βρίσκοντάς την απροετοίμαστη και χωρίς υποδομές για την υποδοχή του προσφυγικού πληθυσμού που πλέον δίχως αύριο απλά ελπίζει. Τα δάνεια συνεχόμενα και επιτακτικά από τους δανειστές με σκοπό τον πλήρη έλεγχο και την κοινωνική εξαθλίωση που αναγκάζει στην οικονομική εξάρτηση και συνεχή ενίσχυση προκαλώντας πανικό και αβεβαιότητα σε ένα λαό που αν μη τι άλλο θα τον ζήλευαν πολλοί αλλά ίσως λόγω ευλογίας να μην μπορέσουν να τον υποτάξουν.
Η τμηματοποίηση και η διαίρεση ενός ισχυρού κράτους δικαίου στους ανάλογους φορείς του, θα πρέπει να διακρίνεται από ισότητα και ισονομία, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ό,τι ζούμε σε μια χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία. Η απορρόφηση και ανάθεση έργων και αποστολών μονομερώς με αποκλειστικότητα στο μεγαλύτερο ποσοστό να επιτυγχάνονται από ένστολους αποσκοπώντας στην εύκολη και πιο ανέξοδη λύση οδηγεί σε σκέψεις, προβληματισμούς και απορίες για τη συνέχεια και κατάληξη του μεταναστευτικού ζητήματος. Η έλλειψη υποδομών και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας απλά αμβλύνεται και τα κενά μεγαλώνουν μεταξύ ανθρώπων που θα έπρεπε να υπηρετούν ένα σύστημα άμυνας και διασφάλισης των συνόρων. Οι υπόλοιποι δημόσιοι φορείς…? ίσως τυχεροί…? ίσως απαιτητικοί για την πληρωμή των υπερωριών..? καθώς βρίσκουν καταφύγιο σε μια φράση κλειδί και πολύ μεγάλης σημασιολογικής έννοιας που προσφωνείτε στον όρκο ενός στρατιωτικού..? ερωτήματα βαθύτερα που δεν συμφέρει κανέναν να απαντηθούν. Οι μηχανισμοί στήριξης και τα γρανάζια της εγκατάστασης αυτών των ανθρώπων, που η μοίρα τους έφερε εδώ και δεν γνωρίζουν το μέλλον τους πέρασε με μεγάλη επιτυχία εν νυκτί και δόθηκε εντολή στο στρατό για άμεση εκκίνηση έργων που ίσως για αυτούς είναι το πιο οργανωμένο και πειθαρχημένο σύνολο…γιατί επικρατεί ο φόβος.
Συμβαίνει…για όσους δεν το γνωρίζουν και το διαβάζουν πρώτη φορά.. ναι όντως.. είναι πραγματικότητα στο 2016 οι στρατιωτικοί που υπηρετούν σε μέρη όπου γίνονται τα πολύ διαφημιζόμενα hot spot στήνουν σκηνές και ασχολούνται με τις εγκαταστάσεις και τη διαμόρφωση των χώρων υποδοχής. Συμμετέχουν σε συνεργεία καταγραφής ονομάτων και προσωπικών στοιχείων κατά την είσοδο των προσφύγων στα κέντρα…Αναλαμβάνουν την παρασκευή φαγητού καθώς και τη σίτιση αυτών, υγειονομική στήριξη και περίθαλψη από τους στρατιωτικούς ιατρούς που υπηρετούν στα κοντινότερα στρατιωτικά νοσοκομεία γράφοντας ώρες επιπλέον και πέραν του ωαρίου είτε τις καθημερινές είτε και τις Κυριακές με ενημερώσεις προσωπικού Σάββατο απόγευμα…που την ίδια ώρα συνάδελφοι των εξωτερικών κρατών εκπαιδεύονται και ασκούν τα καθήκοντά τους για τα οποία εκπαιδεύτηκαν και πληρώνονται εν καιρώ ειρήνης. Βέβαια υπάρχει και το άλλο άκρο.. όπου άλλοι πολεμούν εκτελώντας τις διαταγές και τις ορέξεις των ανωτέρων τους για ικανοποίηση των επεκτατικών τους φιλοδοξιών καταπατώντας ξένες εκτάσεις και λαούς έχοντας στο βάθος του μυαλού τους τη φράση «να ναι καλά η Ελλάδα ..θα τους μαζέψει».
του Σπύρου Τζιαφέρη
Αν. Γεν.Γραμματέα Ε.Σ.ΠΕ.Κ.Μ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου