Οι πολιτικοί βλέποντας να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και μια δεξαμενή ανθρώπων που κατά την άποψη τους ήταν στο πλευρό τους, ως αμίλητα και ακούνητα στρατιωτάκια επί των οποίων μπορούσαν ως πειραματόζωα να κάνουν ό,τι θέλουν, ψάχνουν αγωνιωδώς να βρουν άλλους τρόπους συσπείρωσης. Ωστόσο, «είναι αργά πια για δάκρυα Στέλλα». Το γυαλί φαίνεται ότι έχει ραγίσει και δύσκολα μπορεί να κολλήσει, πλέον. Οι στρατιωτικοί αποκτώντας δυναμική φωνή ξύπνησαν. Ο επίπλαστος γυάλινος παραδεισένιος κόσμος που τους ενέταξαν κατέρρευσε, εξαφανίστηκε. Φάνηκε, πλέον, η αληθινή πραγματικότητα και το πρόσωπο όλων των συμπαραστατών.
Τι δεν θέλουν; Την ενότητα με τους πολίτες. Με τους πολλούς. Ε, αυτό θα κάνουμε. Και πολύ σύντομα, μάλιστα. Θα γίνουμε εκατοντάδες χιλιάδες. Θα ενωθούμε όλοι μαζί. Φοβόμαστε; Όχι βέβαια. Τι να φοβηθούμε. Να συζητήσουμε με τους συμπολίτες μας να φοβηθούμε; Τι έχουμε να κρύψουμε; Τίποτα δεν έχουμε να κρύψουμε. Άλλοι μας κρύβουν..... Θα ενωθούμε όλοι μαζί. Φοβόμαστε; Όχι βέβαια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου