Του Άγη Βερούτη
Σε μία συζήτηση που είχα πριν αρκετές εβδομάδες με έναν εξειδικευμένο μηχανικό των πολεμικών αεροσκαφών μας, κάπου στην Ελλάδα, προέκυψε ότι ο συγκεκριμένος περίμενε υπομονετικά για να φτάσει η στιγμή που θα μπορούσε να βγει από το στράτευμα για να πάει να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα.
Απ’ ό,τι μου ανέφερε η δικιά του σειρά είχε επιβαρυνθεί λόγω κρίσης με μείωση της δυνατότητας να πάρουν ένα βαθμό παραπάνω, με αποτέλεσμα την απώλεια περί των €150 ευρώ το μήνα, το οποίο σωρευτικά στη διάρκεια της υπηρεσίας του ιδίου και των συναδέλφων του έχει υπολογίσιμο μέγεθος.
Δεδομένου ότι η ειδικότητά του δεν υφίσταται καν σε ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες ή δραστηριότητες, εύλογο ερώτημά μου ήταν πώς ήταν δυνατόν να θέλει να πάει στον ιδιωτικό τομέα, καθώς δεν θα ήταν δυνατόν να αξιοποιήσει τη βαθιά εξειδίκευσή του, και άρα θα έπρεπε να λειτουργήσει ως απλός μηχανικός και όχι ως γκουρού στο αντικείμενό του που ήταν σήμερα.
Σε εκείνη τη στιγμή έμαθα τον μισθό του. Η αλήθεια είναι ότι με δύο παιδιά, με εργαζόμενη γυναίκα και με την πιθανότητα να τον φωνάξουν ανά πάσα στιγμή όλο το εικοσιτετράωρο, σε μια περιοχή περιορισμένων δυνατοτήτων για δεύτερη δουλειά, με αυτές τις συνθήκες, ο άνθρωπος αυτός είχε δίκιο.
Ως γενικών καθηκόντων απλός μηχανικός θα έπαιρνε πολλά περισσότερα στον ιδιωτικό τομέα, από όσο ο απόλυτα εξειδικευμένος μηχανικός που εξαρτώνται ζωές από το πόσο ψείρας και παρανοϊκός είναι με τη δουλειά του, που ως τώρα δεν έχει κάνει ούτε μια φορά λάθος στην καριέρα του.
Κάνοντας κάτι που οι εξειδικευμένοι στον τομέα αυτόν αριθμούν λίγες χιλιάδες παγκοσμίως, έχοντας μέρος από την ευθύνη για να γυρίσουν ζωντανοί οι πιλότοι μας, κρατώντας επιχειρησιακά ενεργά πολεμικά αεροσκάφη αξίας δισεκατομμυρίων ευρών, που πλήρωσαν οι φορολογούμενοι πολίτες, όντως η ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος ανησυχεί για τα οικονομικά του μοιάζει άτοπη.
Αν συνυπολογίσουμε την τεράστια σημασία του αξιόμαχου της Πολεμικής Αεροπορίας μας, με γνώμονα τον δύσκολο και επεκτατικό μας γείτονα, καθώς και τις πραγματικά σημαντικές επενδύσεις της χώρας σε εξοπλιστικά, μοιάζει οξύμωρο το γεγονός ότι οι άνθρωποι που κρατούν καλολαδωμένη αυτή την τεράστια, περίπλοκη και πανάκριβη πολεμική μηχανή, είναι κακοπληρωμένοι και ζουν με οικονομική ανασφάλεια μη τυχόν και τους συμβεί κάτι απρόοπτο πέρα από τις πενιχρές δυνατότητές τους να ανταπεξέλθουν.
Όταν κάνουμε αυτές τις τεράστιες επενδύσεις στην άμυνα της χώρας (και ευτυχώς και ορθώς και καλώς), όταν ο ξεκάθαρος δρόμος για την διασφάλιση της εθνικής μας κυριαρχίας δείχνει ότι θα πρέπει να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ικανότητα των ένστολων μας, όταν διακυβεύεται η υπηρεσιακή ετοιμότητα για συστήματα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, τότε η αντιμετώπιση των ανθρώπων που αφιερώνουν τη ζωή τους για να κοιμόμαστε οι υπόλοιποι ήρεμοι τα βράδια θα πρέπει ίσως να επαναξιολογηθεί δεόντως.
Δυστυχώς, η διαπίστωση ότι δεν το κάνουμε, δεν κρύβω ότι με τρομάζει λίγο.
Ίσως θα έλεγα και με θυμώνει. Σκεφτείτε ότι ένας μηχανικός που εργάζεται όποτε χρειάζεται και όσο χρειάζεται, και το πρώτο λάθος του στη δουλειά του θα είναι το τελευταίο της καριέρας του, καθώς θα έχει κόστος τη ζωή ενός ιπτάμενου, έχει την ίδια οικονομική αναγνώριση από το ελληνικό κράτος, με αυτήν ενός κηπουρού που προσελήφθη μαζί με άλλους 5 σε κάποιο δήμο, για να φροντίζουν έναν πλάτανο στην πλατεία ενός χωριού!
Δεν μιλάω καν για τους ιπτάμενους που κάθε πρωί αποχαιρετούν τη γυναίκα και τα παιδιά τους, ίσως για τελευταία φορά.
Ίσως μαζί με το γεγονός ότι δεν καταφέρνουμε να γεμίσουμε τις στρατιωτικές σχολές με υποψήφιους, πιθανότατα και λόγω οικονομικών προοπτικών, θα πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία.
Ίσως επίσης θα πρέπει να σκεφτούμε αν θέλουμε να υπηρετούν στο στράτευμα της χώρας μας άτομα που πήραν 19 στις πανελλήνιες εξετάσεις, ή άτομα που μπορεί να πήραν 15, αλλά το λέει η καρδιά τους, και οπότε ακούν τον εθνικό ύμνο ανατριχιάζουν και ενίοτε δακρύζουν.
Ισως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, ότι επέλεξαν να κάνουν κάτι στη ζωή τους που κανείς από εμάς τους υπόλοιπους δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει…
Ο τρόπος που θα απαντήσουμε στα παραπάνω εθνικής σημασίας ερωτήματα σήμερα, πιθανότατα να καθορίσει τη συνέχιση της διατήρησης της εθνικής μας κυριαρχίας στο απώτερο μέλλον.
···
Ένας αποχαιρετισμός
Με αυτή την ευκαιρία θέλω να αποχαιρετήσω τον αγαπημένο παιδικό μου φίλο και συμμαθητή στο σχολείο, τον παρασημοφορημένο Αντιναύαρχο Ιωάννη Καλογερόπουλο, τέως διοικητή της Εθνικής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων μεταξύ πολλών άλλων μάχιμων θέσεων ευθύνης, ο οποίος απεβίωσε πριν λίγες ημέρες, αφήνοντας πίσω σύζυγο, μάνα, και όλους εμάς τους υπόλοιπους, έχοντας περάσει τη μισή ζωή του διαπλέοντας το Αιγαίο με πλοία που αγάπησε σαν ανθρώπους.
Γιάννη, σε τιμώ και πάντα θα σε θυμάμαι 14χρονο, να τρέχουμε προς την Κηφισίας, και να μου φωνάζεις "Όταν μεγαλώσω θα γίνω πλοίαρχος πολεμικού πλοίου!!!"
Γιάννη, αξιώθηκες ακόμα μεγαλύτερες υπηρεσίες στην Ελλάδα που τόσο λάτρεψες, παραπάνω από όσες ονειρεύτηκες έφηβος.
Θα λείψεις σε όλους τους Έλληνες.
Αντίο φίλε μου, θα τα ξαναπούμε εν καιρώ…
Οι ένστολοι θέλουν παραπάνω προσοχή, κι ένας αποχαιρετισμός | Capital
About Newsroom
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου