Η
χώρα μας βρίσκεται ενώπιον των πλέον κρίσιμων αλλά και αχρείαστων εκλογών της σύγχρονης Ιστορίας
της. Τα γεγονότα που μας οδήγησαν σε αυτές τις εκλογές είναι γνωστά. Μια κοινοβουλευτική μειοψηφία, με την
συμπαράταξη των υπόδικων Βουλευτών της Χρυσής Αυγής, ανέτρεψε μία Κυβέρνηση που
είχε την δεδηλωμένη με πρόσχημα την εκλογή του ΠτΔ, παρότι, όπως απέρρεε από
όλες τις δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν
επιθυμούσε εκλογές. Το γράμμα του Συντάγματος μπορεί να τηρήθηκε. Το πνεύμα του
όμως καταπατήθηκε βάναυσα.
Τα
αποτελέσματα του καιροσκοπισμού και της ανευθυνότητας δεν άργησαν να φανούν,
στην αγορά, στο Χρηματιστήριο, στο
επιτόκιο των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου και κυρίως στην επαναφορά
του ζητήματος του Grexit στον διεθνή Τύπο.
Και
όλα αυτά, τη χρονική στιγμή που η χώρα μας και η οικονομία βρισκόταν σε ένα
κρίσιμο σημείο καμπής, όταν μέσα από την επίμονη και επίπονη προσπάθεια της
Κυβέρνησης, και κυρίως μέσα από τις θυσίες του ελληνικού λαού, είχαμε
κατορθώσει να εισέλθουμε σε θετικό ρυθμό
ανάπτυξης, με παράλληλη μείωση της ανεργίας.
Ανακοπή
αυτής της πορείας θα αποτελέσει ολέθριο λάθος με ανυπολόγιστες συνέπειες για
όλους και κυρίως για όσους έχουν πληγεί κατ’ εξοχήν από την κρίση. Δηλαδή τους
ανέργους, τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα και γενικώς όλους αυτούς που, μη
έχοντας στη διάθεσή τους μοχλούς πιέσεως και εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου,
είχαν παραμείνει εκτός της ασπίδας
προστασίας του Κράτους. Είναι αυτοί που ήταν ήδη απροστάτευτοι από το ψευδεπίγραφο
«κοινωνικό κράτος» της προ κρίσης εποχής. Ενός Κράτους συνδικαλιστικών
προνομίων και παροχών, το οποίο ήταν εστιασμένο όχι στους αδύναμους, αλλά στους
πελάτες. Το μόνο σίγουρο για αυτούς που επλήγησαν είναι πως δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από
μια επιστροφή στο παρελθόν, καθώς η μόνη λύση για την οριστική υπέρβαση της
κρίσης είναι η ανάπτυξη της οικονομίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας στον
ιδιωτικό τομέα.
Προκειμένου
να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη, η Ελλάδα χρειάζεται, κατ’ ελάχιστον, 100.000 νέες
επιχειρήσεις και νέες επενδύσεις, άνω των 100 δις ευρώ. Αυτά μπορούν να
πραγματοποιηθούν μόνο μέσα σε ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την
επιχειρηματικότητα. Και μόνο με την ύπαρξη μιας ισχυρής οικονομίας σε υγιείς
βάσεις μπορεί να υπάρξει ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος.
Αλλά
σε αυτές τις εκλογές, το κύριο ζήτημα που σχετίζεται με την ψήφο των πολιτών
είναι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το αν υπάρχει ο κίνδυνος του GREXIT με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και τους γεωπολιτικούς και εθνικούς
κινδύνους από αυτό. Στην παρούσα
συγκυρία, η χώρα μας περιβάλλεται από ένα τόξο αστάθειας, ευρύτερων
γεωπολιτικών ανακατατάξεων, ανάδυσης νέων απειλών και οξύτατων προκλήσεων στο
Αιγαίο και στην Κύπρο. Θα ήταν λοιπόν η χειρότερη ιστορικά στιγμή για να
θέσουμε σε αμφισβήτηση τον γεωπολιτικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας
μας.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ, μη τολμώντας να έρθει σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία της
ελληνικής κοινωνίας, ισχυρίζεται πως δεν τίθεται θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη.
Κανένα λαϊκιστικό κόμμα δεν υιοθετεί θέσεις που δεν έχουν κοινωνική αποδοχή.
Ακόμη κι αν καλόπιστα πιστέψουμε τις διακηρύξεις του, όλες του οι εξαγγελίες
δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτήν της σύγκρουσης και του
αυτόεγκλωβισμού σε αδιέξοδο. Τελικά, ο κίνδυνος ενδέχεται να μην προέλθει από
μια «μεγάλη απόφαση» αλλά από πολλές και λανθασμένες μικρές. Από άγνοια και
ανάγκη συμβιβασμού μιας αδήριτης πραγματικότητας με τις φαντασιακές ιδεοληψίες.
Η
κύρια ανησυχία συνεπώς είναι ότι αν υπάρξει αποσταθεροποίηση μετά τις εκλογές
και επέλθει το GREXIT, αυτό δεν θα
γίνει από σχεδιασμό, αλλά από έλλειψη κεντρικής κατεύθυνσης, άγνοια του
διεθνούς περιβάλλοντος και αδυναμία κατανόησης των συσχετισμών. Σε αυτή τη
περίπτωση θα έχουμε βαδίσει εκτός Ευρώπης σαν υπνοβάτες που κυνηγούν το
«όνειρο» και ξυπνούν στον εφιάλτη.
Μέσα
από την πολυγλωσσία του και τις αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του, ο ΣΥΡΙΖΑ
έχει δημιουργήσει ένα ιδεολογικό «σούπερ μάρκετ» αλλοπρόσαλλων ιδεών και
ψεύτικων υποσχέσεων. Υπόσχεται στους πάντες τα πάντα και τα αντίθετά τους, και
καλεί τους «πελάτες» να διαλέξουν ό,τι θέλουν. Υπάρχει όμως ένας κοινός τόπος
σε όλο αυτό το συνονθύλευμα: η επιστροφή
στο παρελθόν του κρατισμού, του πελατειακού κορπορατισμού, και η επαναφορά των
συντεχνιακών προνομίων. Είναι κατά τη γνώμη μου λάθος η συζήτηση για το αν και
κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «Plan B», γιατί δεν φαίνεται να έχει ούτε «Plan A».
Εν
μέσω επίσης του προεκλογικού ορυμαγδού των υποσχέσεων και καταγγελιών του, όπου
τα πολύπλοκα δεδομένα διυλίζονται και οι έννοιες αφαιρούνται, προτάσσει ένα
εύπεπτο, απλοϊκό και ψευδεπίγραφο δίλημμα: «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Το
πραγματικό διακύβευμα όμως,δεν είναι αυτό, αλλά το μοντέλο κοινωνικής και
οικονομικής οργάνωσης που θα επιλέξουμε.
Τα ερωτήματα στα οποία καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε με την ψήφο μας είναι:
·
«ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός ή τριτοκοσμικός
πειραματισμός»
·
«Επιχειρηματικότητα ή κρατισμός»
·
«Προκοπή και ανάκαμψη ή πισωγύρισμα και
τέλμα»
·
«Ευνομία ή περιφρόνηση της νομιμότητας»
·
«Ορθολογισμός ή λαϊκισμός»
·
«Ρεαλισμός ή συνωμοσιολογία»
·
«Κοινωνική δικαιοσύνη ή συνδικαλιστικά
προνόμια»
·
«Αριστεία ή ισοπέδωση της μετριότητας»
·
«Παιδεία και μόρφωση ή καταλήψεις»
Οι
απαντήσεις που θα δώσουμε δεν αφορούν μόνο εμάς. Δεν αφορούν μόνο την
οικογένειά μας. Αφορούν την Πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας, συνολικά
και διαχρονικά!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου