Στη Ρόδο δεν εξερράγη απλώς μια χειροβομβίδα. Εξερράγη ένα ολόκληρο σύστημα παραμέλησης, παλαιότητας και σιωπηρών κινδύνων που σέρνονται δεκαετίες μέσα στις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο 19χρονος Ραφαήλ, ένα παιδί με όλη τη ζωή μπροστά του, χάθηκε μέσα σε μια άσκηση που στη θεωρία είναι ρουτίνα – και στη πράξη μετατράπηκε σε θανατηφόρο πεδίο δοκιμής πολεμικού υλικού… από άλλη εποχή.
Γιατί;
Επειδή η χειροβομβίδα που εξερράγη ήταν παραγωγής 1967. Ναι, καλά διάβασες. Μισό αιώνα πριν.
Το επιβεβαίωσε επίσημα ο τεχνικός σύμβουλος της οικογένειας, Γιάννης Τσιάμπας, αποκαλύπτοντας ότι το κιβώτιο με τις χειροβομβίδες έφερε ένδειξη Νοέμβριος 1967 — εποχή Χούντας, άλλος κόσμος, άλλα δεδομένα. Κι όμως, το υλικό αυτό συνέχιζε να «ζεί» μέσα στις ασκήσεις του 2025.
Το εφιαλτικό ερώτημα τώρα είναι ένα:
Πώς γίνεται ένας στρατός του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιεί πυρομαχικά 58 ετών;
Η απάντηση, αν ποτέ δοθεί, θα πονέσει.
Οι κανονισμοί λένε ότι τέτοιου τύπου χειροβομβίδες δεν έχουν ημερομηνία λήξης, αρκεί να τηρούνται τα πρωτόκολλα φύλαξης: θερμοκρασία, υγρασία, περιβάλλον.
Οι πρώτες εργαστηριακές αναλύσεις δείχνουν πως η παρτίδα ήταν τόσο παλιά και αλλοιωμένη, που όλες οι χειροβομβίδες της σειράς απενεργοποιήθηκαν άμεσα. Τα δείγματα που εξετάστηκαν κρίθηκαν μη ασφαλή, μη αξιόπιστα για οποιοδήποτε επιχειρησιακό σενάριο. Με απλά λόγια: κυκλοφορούσαν στις αποθήκες χειροβομβίδες που δεν έπρεπε καν να υπάρχουν εκεί.
Την ίδια ώρα, στα εργαστήρια της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών βρίσκονται δύο περόνες και ένας μοχλός απασφάλισης, ευρήματα που βρέθηκαν 8–10 μέτρα μακριά από το σημείο. Το DNA που θα ανιχνευθεί ίσως αποκαλύψει ποιος χειρίστηκε τη «χειροβομβίδα του θανάτου» και ποια ήταν η διαδρομή της μέσα στις αποθήκες.
Η έρευνα σκάβει βαθύτερα.
Στο μικροσκόπιο μπαίνει το διαχειριστικό πλαίσιο των αποθηκών, η τήρηση των πρωτοκόλλων, η προσβασιμότητα στο υλικό. Παράλληλα εξετάζονται τα κουτιά αποθήκευσης, ενώ η ημερομηνία 100Σ/1967, που φαίνεται να σχετίζεται με την παρτίδα, ανοίγει νέο κύκλο ερωτημάτων:
Πώς ήρθαν στην Ελλάδα το 1971; Υπήρχε καταγραφή; Ποιος υπέγραψε; Πώς έμειναν τόσο καιρό;
Και μέσα σε όλο αυτό, ο πιο σκληρός συμβολισμός:
Το ΓΕΣ εξετάζει να μετονομάσει το 541 ΤΟ – Αφάντου σε «Ραφαήλ Γεώργιος Γαλυφιανάκης».
Η πιο πικρή τιμή. Ένα όνομα που δεν θα έπρεπε να δοθεί ποτέ σε στρατόπεδο – γιατί ο Ραφαήλ θα έπρεπε να είναι ακόμα εδώ.
Η τραγωδία δεν κλείνει με μια έκθεση. Δεν κλείνει με δηλώσεις.
Κλείνει μόνο όταν δεν θα ξαναδούμε νεαρούς να πεθαίνουν από πολεμικό υλικό αρχαιότητας.
Μέχρι τότε, η κοινωνία έχει την υποχρέωση να ρωτά.
Και το κράτος την υποχρέωση να απαντά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου