ΕΘΝΙΚΑ
15'
Πέρασαν στην πρώτη τους επιλογή στις Πανελλήνιες. Τα κατάφεραν. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήρθαν όπως είχαν οραματιστεί. Η υπέρτατη χαρά της προοπτικής να ασκείς ως επάγγελμα αυτό που αγαπάς πραγματικά, προσφέροντας παράλληλα τις υπηρεσίες σου σε μια αξία και ιδέα που επίσης αγαπάς ολοκληρωτικά, έδωσε τη θέση της σε μια καριέρα -και τελικά μια ζωή- που όμως την είχαν φανταστεί πολύ διαφορετικά. Και τελικά, όταν η υπομονή εξαντλήθηκε, αναγκάστηκαν να πάρουν τη μεγάλη, και δύσκολη απόφαση.
Ο λόγος, μεταξύ άλλων, για τους τεχνικούς της Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή τους απόφοιτους της Σχολής Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας (ΣΤΥΑ). Το Newsbomb ανακάλυψε ότι αρκετοί από αυτούς -διψήφιος αριθμός- μόνο το τελευταίο διάστημα, έχουν υποβάλλει την παραίτησή τους από μια σίγουρη καριέρα και προοπτική, προτιμώντας να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην ξενιτιά και στα εργοστάσια της Ολλανδίας.
Όπερ σημαίνει, ότι οι Ολλανδοί βιομήχανοι είναι αυτοί που κερδίζουν από την τεχνογνωσία και το μεράκι των μέχρι πρόσφατα στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας, που εκπαιδεύτηκαν και εργάστηκαν με τα έξοδα του ελληνικού λαού για μια συγκεκριμένη, όσο και κρίσιμης σημασίας, αποστολή, την οποία αποφάσισαν όμως να αφήσουν στη μέση.
Το ερώτημα είναι, γιατί υπάρχει πλέον κύμα αποχωρήσεων από τις Ένοπλες Δυνάμεις και γιατί οι στρατιωτικές σχολές – που άλλοτε ήταν οι πρώτες με βάσεις που ξεπερνούσαν ακόμα και το 18 στις Πανελλήνιες- πλέον κατακρημνίζονται, με τα πρώτα μάλιστα οργανικά κενά να έχουν αρχίσει να δημιουργούνται;
Αυτό συμβαίνει και ενώ η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τελευταία έχουν κάνει σοβαρές ενέργειες οι οποίες δείχνουν ότι το πρόβλημα έχει γίνει αντιληπτό και υπάρχει η βούληση για να αντιμετωπιστεί. Αυξήσεις στους μισθούς και στις παροχές, επιπλέον κίνητρα, έναρξη μισθοδοσίας ακόμα και από την πρώτη ημέρα της φοίτησης στη σχολή, είναι κάποιες από τις πρωτοβουλίες για τη διασφάλιση ενός μέλλοντος ποιοτικού για τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας. Αρκούν όμως αυτά, ή μήπως χρειάζεται κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό;
Ο Νικόλας Κατσιαδράμης, που λάτρευε τα αεροσκάφη και την Ελλάδα από μικρό παιδί, είναι πρώην Επισμηνίας, με δεκαετή σχεδόν προσφορά ως μηχανικός στα F-16 -βραβευμένος μάλιστα-, αλλά ζει πια στο Αϊντχόβεν και εργάζεται σε εργοστάσιο στην παραγωγή μικροτσίπ. Στη συνέντευξή του στο Newsbomb, εξηγεί τους λόγους της δύσκολης απόφασής του. Την παρουσιάζει σαν «μονόδρομο» και μάλλον αρκετοί θα συμφωνούσαν μαζί του.
Το ρεπορτάζ αυτό δεν έχει στόχο να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα των Ενόπλων Δυνάμεων, ειδικά σε μια κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία και ενώ πράγματι γίνονται σοβαρές προσπάθειες για την επίλυση των προβλημάτων τους. Και σίγουρα, δεν έχει στόχο να αποτελέσει κάτι σαν «οδηγό» για όσους ενδεχομένως σκέφτονται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο με τον Νικόλαο Κατσιαδράμη και τόσους άλλους. Ο στόχος είναι να αναδειχτεί μια δυσάρεστη κατάσταση, ώστε να επέλθει και η κατάλληλη λύση, ώστε το προσωπικό των μαχητικών αεροσκαφών μας να εργάζεται υπερήφανα και απρόσκοπτα, ώστε να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
«Μια Ημέρα Εύελπις»: Αυτή είναι η εκπαίδευση των φοιτητών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Μακάρι ο πρώην Επισμηνίας να μην είχε κανέναν λόγο να σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπά, που είναι να προσφέρει αυτή την κρίσιμη υπηρεσία στο έθνος μας. Ή μακάρι να μπορούσε να μεταπειστεί και να επιστρέψει– αν και, όπως μας λέει, αν έρθει η «κακιά η ώρα», τότε αμέσως θα δηλώσει ξανά παρών στην πρωινή αναφορά της Μοίρας του… Το μήνυμα που θέλει να περάσει δε, μέσω του Newsbomb, στους υπεύθυνους, είναι απλό. «Να μην εθελοτυφλούν»… Και όπως είπαμε, δεν είναι ο μόνος…
Στο βίντεο που ακολουθεί, μπορεί κάποιοι να τον αναγνωρίσουν – ήταν ο πρωταγωνιστής σε παλαιότερο επεισόδιο της εκπομπής του στρατού «Με Αρετή και Τόλμη», ως πρότυπο ίσως. Όχι πια.
Δείτε τη συνέντευξη:
«Γιατί παράτησα την Πολεμική Αεροπορία για την Ολλανδία»
Επικοινωνήσαμε και με άλλα πρώην στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που πλέον έχουν δημιουργήσει μια μικρή… παροικία στην Ολλανδία.
Ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, υπό τον όρο της ανωνυμίας, συμφώνησε να μας μεταφέρει τις σκέψεις του γραπτώς, σχετικά με το ερώτημα γιατί πλέον ο κρύος καιρός του βορρά και τα εργοστάσια, του φαίνονται πιο θελκτικά από τις πτέρυγες μάχης όπου έδινε και την ψυχή του…
Τις δημοσιεύουμε αυτούσια:
Αιτίες/αφορμές:
Αποδοχές
Ο στρατιωτικός διατάζεται να υπηρετήσει σε ένα άγνωστο μέρος με μισθό ικανό μόνο για τα βασικά και απαραίτητα . Πληθώρα στελεχών εργάζονται και σε δεύτερες δουλειές, προφανώς παράνομα και προφανώς για λόγους ανωτέρας βίας. Οι αποδοχές που παρέχονται συγκρίνονται πλέον με χαρακτηριστική ευκολία με τις βιοποριστικές επιλογές ενός μέσου στρατιωτικού που έχει πίσω στον τόπο του ,μακρυά από τις εκτεταμένες και πιεστικές υποχρεώσεις των Ε.Δ.
Η άλλοτε επαρκής μέση γραμμή βιοπορισμού ενός στρατιωτικού έχει καταλήξει να είναι εμφανέστατα λειψή στις απαιτήσεις της εποχής και σίγουρα ανίκανη να ανταγωνιστεί άλλες βιοποριστικές επιλογές. Οι στρατιωτικοί είναι κοινώς αποδεκτοί ως άτομα με υψηλή κατάρτιση, δεξιότητες, εμπειρίες και αυστηρή επαγγελματική ιδιοσυγκρασία γι’ αυτό προτιμώνται , με χαρακτηριστική ευκολία, από πολλές εταιρείες.
Παροχές
Θα αναφερθώ στο μεγαλύτερο ζήτημα και μόνο το στεγαστικό. Οι διαθέσιμες στρατιωτικές οικείες δεν επαρκούν για την τρέχουσα ζήτηση. Υφίσταται για χρόνια άνιση κατανομή των σπιτιών στις διάφορες μονάδες υπηρεσίας δημιουργώντας την αίσθηση ότι η κατασκευή σπιτιών αποτελεί συγκυριακό και τυχαίο έργο αντί για οργανωμένο πλάνο . Υπάρχουν μέρη υπηρέτησης με διαθεσιμότητα κατοικιών και επιλογή χρήσης για πολλά έτη, ενώ σε άλλα, μεγαλύτερης επιχειρησιακής σημασίας και μεγαλύτερης στελέχωσης, επικρατεί απειροελάχιστη κάλυψη αναγκών. Να προσμετρηθεί σε αυτό ότι η τυχαιότητα αυτή παρατηρείται και ανάμεσα στους διαφορετικούς κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων καταδεικνύοντας και τον ανομοιογενή τρόπο αντιμετώπισης των Ε.Δ.σε ευαίσθητους τομείς (Το ποσοστό παροχής στρατιωτικών οικημάτων είναι το ίδιο για όλους τους στρατιωτικούς σε όλους τους κλάδους ;).
Τονίζεται επίσης ότι τα κριτήρια διάθεσης μιας οικείας δεν είναι οικονομικά (ή τουλάχιστον με προτεραιότητα οικονομικά). Ο στρατιωτικός βρίσκεται π.χ. αντιμέτωπος με περιπτώσεις κατάχρησης αναχρονιστικών, άδικων και μονόπλευρων εσωτερικών διαταγών όπου, στον βωμό της επιχειρησιακής ετοιμότητας, συναντά οικογένειες με οικονομική άνεση να αξιοποιούν μακροχρόνια τη παροχή στρατιωτικής οικείας όταν ταυτόχρονα υπάρχουν οικογένειες που απλά επιβιώνουν.
Οδηγείται αβίαστα στο ερώτημα του γιατί η διάθεση της στρατιωτικής οικείας ως παροχή δεν έγκειται πρωτίστως (ή και αποκλειστικά) σε οικονομικά κριτήρια. Επακόλουθο φυσικά , το αίσθημα της αδικίας να διογκώνεται μαζί με τα οικονομικά προβλήματα του.
Έλλειψη διαβαθμίσεων με οικονομικό αντίκτυπο
Τα πόστα/θέσεις δεν είναι οικονομικώς κατηγοριοποιημένα στο σύνολο τους, πέραν κάποιων θέσεων ευθύνης και συγκεκριμένων κατηγοριών στρατιωτικών. Εκ των πραγμάτων η αναγκαιότητα μιας θέσης εξαρτάται από τον χώροχρόνο. Η υπηρεσία, στο πρόσωπο διοικητών και διευθυντών, δεν έχει επαρκώς την αρμοδιότητα να ορίσει την αξία της εκάστοτε θέσης. Αποτέλεσμα; Μπορεί να είσαι τυχερός και να είσαι σε ένα γραφείο με σταθερό πρωινό ωράριο ή μπορεί να είσαι άτυχος και να δουλεύεις σε ακανόνιστες βάρδιες σε εξωτερικές συνθήκες με χειρωνακτικές εργασίες.
Αν ο βαθμός (ως η μόνη διαβάθμιση) και η ειδικότητα σου είναι η ίδια θα έχετε τις ίδιες απολαβές. Η επιλογή του πόστου σου δεν είναι επί των πλείστων απόρροια συγκεκριμένου πλαισίου, αλλά συγκυρίες που επαφίονται (αναγκαστικά) σε πρόσωπα. Αυτό οδηγεί στο αίσθημα κατάφωρης αδικίας με αποτέλεσμα, υπό αυτές τις συνθήκες, τη φθίνουσα απόδοση σου. Σε συνδυασμό με το ότι, εξ’ ορισμού, οι απαιτητικές θέσεις δεν είναι θελκτικές προς στελέχωση (παρά το ότι μπορεί να είναι οι πιο κρίσιμες), δυσχεραίνεται η απόδοση του συστήματος και επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο στελέχη σε κρίσιμα πόστα.
Δεδομένης της έλλειψης καλώς ορισμένου οικονομικού πλαισίου για τις εκάστοτε θέσεις και της μη πραγματικής διαχειριστικής επιλογής αυτών , η υπηρεσία αδυνατεί ,όπως είναι λογικό, να μετρήσει, να αξιολογήσει και να διαχειριστεί την αξία θέσεων όπου βρίσκονται στελέχη με δυνητικές δυσκολίες (επιβαρυμένο πόστο συνδυαστικά με τις δεδομένες οικονομικές δυσκολίες). Η έλλειψη διαβαθμίσεων (ή η έλλειψη επιλογής διαβάθμισης από αρμόδιους) επικρατεί σε όλα τα μήκη και πλάτη: Στα άτομα εντός μιας ομάδας/τμήματος, στα άτομα μιας ειδικότητας, σε ειδικότητα από ειδικότητα, στα μέρη υπηρέτησης με ακραίο επιχειρησιακό ενδιαφέρον με άλλα κλπ. Οι μόνες διαφοροποιήσεις αποτελούν η βαθμολογική εξέλιξη και μια «καστική» διαφοροποίηση συγκεκριμένων ειδικοτήτων.
Σε έναν στρατιωτικό των τελευταίων γενεών, γεμάτο προσόντα και υψηλό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, αυτό μεταφράζεται σίγουρα σε μη επαγγελματική, άδικη διαχειριστική προσέγγιση της υπηρεσίας (πόσο μάλλον όταν στην τρέχουσα δύσκολη οικονομικά περίοδο μπορείς να παρατηρήσεις ακραία βιοποριστική διαφορά μεταξύ ειδικοτήτων και γενικότερα στρατιωτικών διαφορετικών ταχυτήτων). Οι κατά περίπτωση εξαγγελίες (κινούμενες πολλές φορές μόνο από το κοινό αίσθημα) για καλυτέρευση συνθηκών συγκεκριμένων κατηγοριών στρατιωτικών αμβλύνουν τις ανισότητες και τη δυσαρέσκεια του κόσμου παρατηρώντας την έλλειψη συστημικού ανεξάρτητου και αυτορυθμιζόμενου πλαισίου διαβάθμισης και αξιολόγησης.
Δυστυχώς όσο ουτοπικό φαίνεται το εγχείρημα των διαβαθμίσεων για τις Ε.Δ. τόσο ρεαλιστικό είναι το αίσθημα κατάφωρης αδικίας το οποίο, στον σύγχρονο κόσμο της πληροφορίας, πλαισιώνεται από ενημερωμένους στρατιωτικούς σχετικά με τις ευκαιρίες που έχουν σε διάφορους χώρους εργασίας (Ελλάδας αλλά και εξωτερικού). Ευκαιρίες σε εργασίες με θεμελιωμένες έμπρακτα αξίες επαγγελματισμού, δικαιοσύνης και σύγχρονης οργάνωσης, αξίες οι οποίες μένουν μόνο στα λόγια στο αναχρονιστικό μοντέλο του τωρινού στρατεύματος.
Έλλειψη επαγγελματικής εξέλιξης
Για πολλούς στρατιωτικούς δεν δύναται η επιλογή επαγγελματικής εξέλιξης. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο, π.χ. για έναν υπαξιωματικό παρά την όποια κατάρτιση και προσπάθεια επαγγελματικής ανέλιξης του εντός και εκτός της υπηρεσίας να εισαχθεί στις τάξεις των αξιωματικών (ακόμα μια περίπτωση «καστικής» αντιμετώπισης, που στερεί ταυτόχρονα στην υπηρεσία ένα στέλεχος με ιδιοσυγκρασία συνεχούς ανέλιξης, αλλά και στο άτομο αυτό καθ’ αυτό την οικονομική εξέλιξη του, δεδομένο ότι ο βασικός οικονομικός διαχωρισμός είναι ο βαθμός).
Αυτός ο συλλογισμός οδηγεί επίσης στην παρατήρηση της αυθαίρετης βαθμολογικής εξέλιξης. Αυτή δεν είναι συνυφασμένη με τις ποσοτικές ανάγκες συγκεκριμένων θέσεων, συγκεκριμένων βαθμών, σε συγκεκριμένες μονάδες (ουτοπικά και με συγκεκριμένες απολαβές) αλλά αποτελεί μια αυθαίρετη μαζική βαθμολογική άνοδο τάξης με αποτέλεσμα το αποτυχημένο διοικητικό μοντέλο της ανάποδης πυραμίδας (πολλαπλάσιοι αξιωματικοί από υπαξιωματικούς). Και φυσικά η βαθμολογική αναβάθμιση δεν είναι αποτέλεσμα εξετάσεων.
Ριζωμένη ασύγχρονη ιδιοσυγκρασία στρατιωτικών
Έχει παρέλθει η εποχή όπου η στρατιωτικοποίηση μεταφράζεται σε αγενή και δογματική αντιμετώπιση. Ο νέος στρατιωτικός περιμένει να δει στις Ε.Δ. την επιτομή του επαγγελματισμού φυσικά πλαισιωμένο από αυστηρούς κανόνες και συνυφασμένο με το ιδεώδες του εγχειρήματος. Δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις όποιες αγενείς ηθικολογίες και βαρυστομίες ιδιαίτερα όταν προσπαθεί να ισορροπήσει διαρκώς στις επαυξημένες επαγγελματικές απαιτήσεις του και στα βιοποριστικά του προβλήματα.
Τα προβλήματα διογκώνονται ιδιαίτερα όταν πρέπει να συνεργαστούν στελέχη με ξεκάθαρο χάσμα γενεών που έχουν εργαστεί υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες και έχουν γνωρίσει ένα εντελώς διαφορετικό στράτευμα. Οι παλαιοί στρατιωτικοί που έχουν ζήσει, οικονομικά τουλάχιστον, αδιαμφισβήτητα καλύτερες εποχές, γίνονται σκληροί κριτές της νέας γενιάς κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Αξιολόγηση
Όσο η αξιολόγηση προσωπικού δεν έχει κανέναν ρεαλιστικό αντίκτυπο (οικονομικό άμεσο ή έμμεσο) παραμένει ένα εργαλείο αναξιοποίητο δημιουργώντας μόνο εντυπώσεις. Οι απαιτήσεις στελέχωσης μιας μονάδας ορίζονται κατά κύριο λόγο από την ίδια τη μονάδα (ενώ κανείς θα περίμενε κεντρική διαχείριση) με αποτέλεσμα την άγνοια του συστήματος για το πόσο (συγκριτικά πάντα) δυσκολεύονται τα στελέχη σε μια θέση με την αντίστοιχη της σε άλλη Μονάδα. Από τη στιγμή που δεν έχεις ορίσει συγκεκριμένα και συγκρινόμενα τις ποσοτικές και ποιοτικές ανάγκες της εκάστοτε μονάδας , πτέρυγας, θέσης με δυναμική επανεκτίμηση και σε συνάρτηση με την επιχειρησιακή ανάγκη, δεν θα μπορέσεις ποτέ να αξιολογήσεις την κατάσταση της στρατιωτικής οντότητας, τα στελέχη, την απόδοση των στελεχών σου και τη βαρύτητα αυτών.
Η έλλειψη αξιολόγησης και εργαλείων θετικής (έμπρακτης) υποστήριξης των στελεχών που πρωτοστατούν στις θέσεις τους οδηγεί στην επίγνωση της ματαιότητας για επιπρόσθετη προσπάθεια ξαναοδηγώντας σε φθίνουσα κατάσταση και απορρίπτοντας έτσι όποιο αυτό-εξελικτικό/ρυθμιζόμενο μοντέλο.
Αναχρονιστικές Ένοπλες Δυνάμεις
Το επαγγελματικό μοντέλο για τα στελέχη των Ε.Δ. φαίνεται συνεχώς αναχρονιστικό που πλέον αδυνατεί να συγκριθεί όχι μόνο με άλλα ευρωπαϊκά κράτη και τους στρατούς τους, αλλά σε πολλές εκ των περιπτώσεων με υγιή κομμάτια του ελληνικού ιδιωτικού τομέα. Ξανατονίζουμε ότι, με την έλλειψη ισχυρών σύγχρονων διατάξεων μακροπροθεσμής, δίκαιης, αξιοκρατικής και αυτό-ανελικτικής κατεύθυνσης των στελεχών και κατ΄επέκταση του στρατιωτικού συστήματος, χάνεται σταδιακά η εμπιστοσύνη του στρατιωτικού στους ίδιους τους θεσμούς που υπηρετεί, ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές.
Τα… πάρεργα
Τέλος ως περισσότερο αφορμή και όχι αιτία θα ήθελα να παραθέσω τα... πάρεργα. Ανεξέλεγκτες υποχρεώσεις προς πάσα κατεύθυνση που εξυπηρετούν επί των πλείστων μικροπολιτικές σκοπιμότητες χωρίς να βρίσκεται το θάρρος για περιορισμό αυτών σε αυτή τη χαρακτηριστικά δύσκολη εποχή. Αυτά τα πάρεργα επιβαρύνουν αθροιστικά την ψυχολογία των στελεχών σε τέτοιο σημείο όπου η αφορμή γίνεται ουσιαστικός λόγος.
Ένας στρατιωτικός μηχανικός αεροσκαφών δεν γίνεται να είναι και ταυτόχρονα ο καλύτερος σερβιτόρος, ο καλύτερος διαχειριστής οικονομικών μιας λέσχης ή το πιο αποδοτικό στέλεχος άμυνας/φρούρησης. Πέραν της προφανούς για άλλη μια φορά μη διαβάθμισης ρόλων (χωρίς να υποτιμώ καμία θέση υπενθυμίζοντας ότι η αναγκαιότητα έγκειται στο έκαστο μέρος την εκάστοτε στιγμή με δεδομένο την αξιολόγηση της) η σύγχυση που δημιουργείται οδηγεί σε δυσανασχέτηση.
Συμπέρασμα
Τα παραπάνω αποτελούν ελάχιστες αναφορές μιας προβληματικής κατάστασης και ο αντίλογος στα όποια επιχειρήματα του «δεν είναι ακριβώς έτσι, δεν είναι το ίδιο παντού κλπ» είναι τα γενικευμένα στατιστικά φυγής, τα οποία για να υποδείξουν το πραγματικό ζήτημα στοχευμένα θα πρέπει να αναλυθούν (ποιες ειδικότητες φεύγουν περισσότερο από ποιες Ε.Δ. και μέρη υπηρεσίας, το κόστος φυγής τους κλπ) . Φυσικά ο μικρόκοσμός του καθενός στρατιωτικού είναι διαφορετικός και σε αυτό συμβάλει φυσικά όπως είπαμε η ανομοιογένεια διαχείρισης. Το αποτέλεσμα δυστυχώς και πάντα είναι το ίδιο.
Για να είμαστε δίκαιοι, η προσπάθεια αποκατάστασης των συνθηκών που ζουν οι στρατιωτικοί είναι αισθητή. Παρ όλα αυτά φαντάζει μια επίπεδη και βραχυπρόθεσμη αντιμετώπιση προς τόνωση της κατάστασης χωρίς να επιλύει τα βαθιά προβλήματα. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι είναι γενικευμένα τα οικονομικά προβλήματα των στελεχών εξού και οι πιο γενικευμένες λύσεις που επαφίονται στους περισσότερους. Παρ’ όλα αυτά αν δε γίνουν ριζικές αλλαγές το στράτευμα θα συνεχίζει να λειτουργεί μη αποδοτικά σε βάθους χρόνου, χάνοντας πόρους δημιουργώντας ανισότητες και αδικίες και διατηρώντας δυσαρεστημένα στελέχη.
Και αν οι λόγοι που φεύγουν οι περισσότεροι στρατιωτικοί τώρα είναι ανωτέρας βίας, αύριο θα είναι για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των συνθηκών εργασίας στις Ε.Δ., εν μέσω ενός κόσμου που εξελίσσεται ραγδαία. Αν δεν εκσυγχρονιστούν οι Ε.Δ. και δεν συμβαδίσουν με την εποχή τους, είναι καταδικασμένες να συνεχίζουν κάτ΄ ελάχιστον να μην αξιοποιούν επαρκώς το δυναμικό τους (φυσικά και με επαυξημένο κόστος λειτουργίας) και στη χειρότερη των περιπτώσεων να χάνουν στελέχη εκπαιδευμένα που αναγκάστηκαν να στραφούν αλλού για να προοδεύσουν όχι κατ’ ανάγκη επαγγελματικά αλλά πρωτίστως προσωπικά (π.χ. δημιουργώντας οικογένεια σε ευνοϊκότερες συνθήκες). Ένας στρατιωτικός που παραιτείται κατά μέσο όρο μετά από 10 χρόνια υπηρεσίας, νιώθει περήφανα ότι πρόσφερε τα πιο έντονα ίσως εργασιακά του χρόνια στην πατρίδα, αλλά οι ανάγκες προσωπικής/οικογενειακής εξέλιξης τον οδήγησαν να στραφεί αλλού…
«Θα γύριζες πίσω την κρίσιμη στιγμή»;
Στην ερώτηση του «Αν θα γύριζες πίσω την κρίσιμη στιγμή» να τονίσω ότι στο τέλος της ημέρας μπροστά στην απειλή, όλοι οι Έλληνες θα γύριζαν να υπερασπιστούν τους συγγενείς στα σπίτια τους, πόσο μάλλον ένας πρώην στρατιωτικός. Αυτή η πηγαία, και αρχέγονη ιδιοσυγκρασία καλό θα ήταν να μεταφράζεται έμπρακτα με ένα σύγχρονο επαγγελματικό σύστημα συνυφασμένο πάντα με το ιδεώδες του εγχειρήματος.
Η απάντηση στο «ότι το επάγγελμα του στρατιωτικού δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα» (σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα) είναι ότι οι Ε.Δ. έχουν επιλέξει, συγκριτικά με το σύνολο των σύγχρονων δυτικών στρατών, να έχουν με διαφορά πιο μόνιμο χαρακτήρα. Επομένως, οι συνθήκες πρέπει όχι απλά να είναι βιώσιμες αλλά χαρακτηριστικά ευνοϊκές προκειμένου τα στελέχη να μην αναζητούν άλλες επιλογές για την οικογενειακή και προσωπική τους ευτυχία…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου