Το θέμα της βαθμολογικής εξέλιξης των Εθελοντών Μακράς Θητείας, είναι ένα από τα πιο μεγάλα και γνωστά θέματα συζήτησης μεταξύ των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι ένα πρόβλημα που αρνείται εδώ και χρόνια να λύσει η Πολιτική και η Στρατιωτική ηγεσία της χώρας. Το σημαντικότερο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η επίλυση του ζητήματος ως γνωστόν, δεν θα έχει καμία οικονομική επιβάρυνση, αλλά θα δώσει μόνο μια μεγάλη ηθική αναβάθμιση σε αυτή τη μεγάλη αυτή κατηγορία υπαξιωματικών.
Σας παραθέτουμε κάποια νομικά στοιχεία που αιτιολογούν το νόμιμο και δίκαιο αίτημά των Ε.Μ.Θ.:
Σύμφωνα με την αρχή της ισότητας, που καθιερώνει το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος, τόσο ο κοινός νομοθέτης, όσο και η Διοίκηση, όταν ασκεί την κανονιστική της αρμοδιότητα, δύνανται να ρυθμίζουν κατά ενιαίο ή διαφορετικό τρόπο τις ποικίλες προσωπικές ή πραγματικές καταστάσεις ή σχέσεις, λαμβανομένων υπόψη των συναφών με αυτές κοινωνικών, οικονομικών, επαγγελματικών ή άλλων συνθηκών. Οφείλουν όμως να προβαίνουν στη σχετική ρύθμιση, επί τη βάσει γενικών και αντικειμενικών κριτηρίων, τα οποία αποκλείουν τόσο την έκδηλη άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή χαριστικού μέτρου ή προνομίου μη συνδεομένου με αξιολογικά κριτήρια είτε με τη μορφή επιβολής αδικαιολόγητης επιβάρυνσης, όσο και την αυθαίρετη εξομοίωση διαφορετικών καταστάσεων ή την ενιαία μεταχείριση καταστάσεων που τελούν υπό διαφορετικές συνθήκες ή αντιθέτως τη διαφορετική μεταχείριση των αυτών ή παρομοίων καταστάσεων.
Με την αριθμ. G 273/97/26-10-99 απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου οι διοικήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, πρέπει να τηρούν κατά κανόνα την αρχή της ίσης μεταχείρισης.
Η αρχή της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φύλου έχει παγιωθεί σε ένα σημαντικό σύνολο κειμένων κοινοτικού δικαίου, ειδικότερα δε στην οδηγία 76/2007/207/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 9ης Φεβρουαρίου 1976 περί της εφαρμογής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών όσον αφορά την πρόσβαση σε απασχόληση, την επαγγελματική εκπαίδευση και προώθηση και την εργασία.
Η ισότητα ενώπιον του Νόμου και η προστασία όλων των ατόμων από διακρίσεις αποτελεί και οικουμενικό δικαίωμα, αναγνωρισθέν από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα σύμφωνα των Ηνωμένων Εθνών για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, συμβαλλόμενα μέρη των οποίων είναι όλα τα κράτη μέλη. Η Σύμβαση επίσης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας αριθμ. 111 απαγορεύει τις διακρίσεις στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας .
Το Διεθνές Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με απόφασή του που εκδόθηκε στις 24/12/2000 επιβάλλει την εφαρμογή και από την Ελλάδα των οδηγιών 86/378/ΕΟΚ και 96/97/ΕΚ, που προβλέπουν την υποχρέωση των κρατών μελών για ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των επαγγελματικών συστημάτων, σχετικές δε τυγχάνουν οι υποθέσεις C.254/97/8-7-99 (οι κανόνες της ίσης μεταχείρισης απαγορεύουν κάθε μορφή εμφανούς και συγκαλυμμένης διάκρισης) και C 438/2000 ΔΕΚ (αρχή της απαγόρευσης των διακρίσεων και η αρχή της ίσης μεταχείρισης έχει άμεση εφαρμογή).
Η αρχή της ίσης μεταχείρισης επιτάσσει να μην επιφυλάσσεται σε όμοιες καταστάσεις διαφορετική μεταχείριση, ούτε σε διαφορετικές καταστάσεις όμοια μεταχείριση, εκτός αν η διαφοροποίηση δικαιολογείται για αντικειμενικούς λόγους (ΔΕΚ C-434/02, σκ 68, ΔΕΚ C-304/01, σκ. 31).
Οι κανόνες της ίσης μεταχείρισης απαγορεύουν κάθε μορφή εμφανούς και συγκεκαλυμμένης διάκρισης (Υπόθεση C-394/1966 ΔΕΚ).
Στην περίπτωσή των Εθελοντών Μακράς Θητείας, θεωρώ ότι παραβιάζεται το Σύνταγμα και το Κοινοτικό Δίκαιο, λαμβανομένων υπόψη των κατωτέρω νομίμων:
– Ότι οι Εθελόντριες των τριών Σωμάτων που εντάχθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις με το Νόμο 705/77 προβλέπετο εξέλιξή τους μέχρι το βαθμό του Αρχιλοχία.
– Οι ΕΜΘ με το ΠΔ 21/91 και το Νόμο 1848/89 προβλέπετο εξέλιξή τους μέχρι το βαθμό του Ανθστή.
– Οι Εθελόντριες με την παρ. 5 άρθρου 13 του Νόμου 1848/89 εντάχθηκαν μαζί με τους ΕΜΘ, ώστε να προάγονται στον καταληκτικό βαθμό του ανθστή. Επακολούθησε μονιμοποίησή τους και με το Νόμο 3257/2004 δυνατότητα εξέλιξής τους μέχρι το βαθμό του Συνταγματάρχη, ήδη δε με το Νόμο 2838/2010 σε Ταγματάρχη.
– Οι ΕΜΘ μονιμοποιήθηκαν με το ΠΔ 220/5-4-2011 και ουδεμία προαγωγική εξέλιξή τους προβλέπεται .
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, προσθέτουμε ακόμα ότι οι άντρες Ε.Μ.Θ. σε σχέση με τις συναδέλφους τους Εθελόντριες εργάσθηκαν και εργάζονται κάτω από τις ίδιες πραγματικές και νομικές συνθήκες. Επίσης θυμίζουμε ότι εντάχθηκαν στο στράτευμα με τα ίδια τυπικά προσόντα και βρέθηκαν τώρα να είναι αρχαιότερες ανατρέποντας σε κάποιες περιπτώσεις την Ιεραρχίας βαθμών και καθηκόντων και την αντίστοιχη δεοντολογία.
Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι επιβάλλεται ο κατ’ άρθρο 120 παρ.2 του Συντάγματος σεβασμός προς το Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους και πως είναι εύκολο να τερματιστεί όλη αυτή η αδικία, με μια απλή νομοθετική ρύθμιση που θα δίνει τη δυνατότητα προαγωγής και εξέλιξης των ανδρών Εθελοντών Μακράς Θητείας , όμοια με την προβλεπόμενη για τις εθελόντριες συναδέλφους τους.
http://espekm.gr/home/?p=1310
Σας παραθέτουμε κάποια νομικά στοιχεία που αιτιολογούν το νόμιμο και δίκαιο αίτημά των Ε.Μ.Θ.:
Σύμφωνα με την αρχή της ισότητας, που καθιερώνει το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος, τόσο ο κοινός νομοθέτης, όσο και η Διοίκηση, όταν ασκεί την κανονιστική της αρμοδιότητα, δύνανται να ρυθμίζουν κατά ενιαίο ή διαφορετικό τρόπο τις ποικίλες προσωπικές ή πραγματικές καταστάσεις ή σχέσεις, λαμβανομένων υπόψη των συναφών με αυτές κοινωνικών, οικονομικών, επαγγελματικών ή άλλων συνθηκών. Οφείλουν όμως να προβαίνουν στη σχετική ρύθμιση, επί τη βάσει γενικών και αντικειμενικών κριτηρίων, τα οποία αποκλείουν τόσο την έκδηλη άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή χαριστικού μέτρου ή προνομίου μη συνδεομένου με αξιολογικά κριτήρια είτε με τη μορφή επιβολής αδικαιολόγητης επιβάρυνσης, όσο και την αυθαίρετη εξομοίωση διαφορετικών καταστάσεων ή την ενιαία μεταχείριση καταστάσεων που τελούν υπό διαφορετικές συνθήκες ή αντιθέτως τη διαφορετική μεταχείριση των αυτών ή παρομοίων καταστάσεων.
Με την αριθμ. G 273/97/26-10-99 απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου οι διοικήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, πρέπει να τηρούν κατά κανόνα την αρχή της ίσης μεταχείρισης.
Η αρχή της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φύλου έχει παγιωθεί σε ένα σημαντικό σύνολο κειμένων κοινοτικού δικαίου, ειδικότερα δε στην οδηγία 76/2007/207/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 9ης Φεβρουαρίου 1976 περί της εφαρμογής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών όσον αφορά την πρόσβαση σε απασχόληση, την επαγγελματική εκπαίδευση και προώθηση και την εργασία.
Η ισότητα ενώπιον του Νόμου και η προστασία όλων των ατόμων από διακρίσεις αποτελεί και οικουμενικό δικαίωμα, αναγνωρισθέν από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα σύμφωνα των Ηνωμένων Εθνών για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, συμβαλλόμενα μέρη των οποίων είναι όλα τα κράτη μέλη. Η Σύμβαση επίσης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας αριθμ. 111 απαγορεύει τις διακρίσεις στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας .
Το Διεθνές Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με απόφασή του που εκδόθηκε στις 24/12/2000 επιβάλλει την εφαρμογή και από την Ελλάδα των οδηγιών 86/378/ΕΟΚ και 96/97/ΕΚ, που προβλέπουν την υποχρέωση των κρατών μελών για ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των επαγγελματικών συστημάτων, σχετικές δε τυγχάνουν οι υποθέσεις C.254/97/8-7-99 (οι κανόνες της ίσης μεταχείρισης απαγορεύουν κάθε μορφή εμφανούς και συγκαλυμμένης διάκρισης) και C 438/2000 ΔΕΚ (αρχή της απαγόρευσης των διακρίσεων και η αρχή της ίσης μεταχείρισης έχει άμεση εφαρμογή).
Η αρχή της ίσης μεταχείρισης επιτάσσει να μην επιφυλάσσεται σε όμοιες καταστάσεις διαφορετική μεταχείριση, ούτε σε διαφορετικές καταστάσεις όμοια μεταχείριση, εκτός αν η διαφοροποίηση δικαιολογείται για αντικειμενικούς λόγους (ΔΕΚ C-434/02, σκ 68, ΔΕΚ C-304/01, σκ. 31).
Οι κανόνες της ίσης μεταχείρισης απαγορεύουν κάθε μορφή εμφανούς και συγκεκαλυμμένης διάκρισης (Υπόθεση C-394/1966 ΔΕΚ).
Στην περίπτωσή των Εθελοντών Μακράς Θητείας, θεωρώ ότι παραβιάζεται το Σύνταγμα και το Κοινοτικό Δίκαιο, λαμβανομένων υπόψη των κατωτέρω νομίμων:
– Ότι οι Εθελόντριες των τριών Σωμάτων που εντάχθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις με το Νόμο 705/77 προβλέπετο εξέλιξή τους μέχρι το βαθμό του Αρχιλοχία.
– Οι ΕΜΘ με το ΠΔ 21/91 και το Νόμο 1848/89 προβλέπετο εξέλιξή τους μέχρι το βαθμό του Ανθστή.
– Οι Εθελόντριες με την παρ. 5 άρθρου 13 του Νόμου 1848/89 εντάχθηκαν μαζί με τους ΕΜΘ, ώστε να προάγονται στον καταληκτικό βαθμό του ανθστή. Επακολούθησε μονιμοποίησή τους και με το Νόμο 3257/2004 δυνατότητα εξέλιξής τους μέχρι το βαθμό του Συνταγματάρχη, ήδη δε με το Νόμο 2838/2010 σε Ταγματάρχη.
– Οι ΕΜΘ μονιμοποιήθηκαν με το ΠΔ 220/5-4-2011 και ουδεμία προαγωγική εξέλιξή τους προβλέπεται .
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, προσθέτουμε ακόμα ότι οι άντρες Ε.Μ.Θ. σε σχέση με τις συναδέλφους τους Εθελόντριες εργάσθηκαν και εργάζονται κάτω από τις ίδιες πραγματικές και νομικές συνθήκες. Επίσης θυμίζουμε ότι εντάχθηκαν στο στράτευμα με τα ίδια τυπικά προσόντα και βρέθηκαν τώρα να είναι αρχαιότερες ανατρέποντας σε κάποιες περιπτώσεις την Ιεραρχίας βαθμών και καθηκόντων και την αντίστοιχη δεοντολογία.
Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι επιβάλλεται ο κατ’ άρθρο 120 παρ.2 του Συντάγματος σεβασμός προς το Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους και πως είναι εύκολο να τερματιστεί όλη αυτή η αδικία, με μια απλή νομοθετική ρύθμιση που θα δίνει τη δυνατότητα προαγωγής και εξέλιξης των ανδρών Εθελοντών Μακράς Θητείας , όμοια με την προβλεπόμενη για τις εθελόντριες συναδέλφους τους.
http://espekm.gr/home/?p=1310
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου