Με βαθιά οδύνη και θλίψη η ΕΑΑΑ πληροφορήθηκε σήμερα τον θάνατο της Μιράντα Παπασταύρου, ενός ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα στη δημιουργία του Πανελλήνιου Συλλόγου Πεσόντων Αεροπόρων (ΠΑ.Σ.ΟΙ.Π.Α) και διετέλεσε πρόεδρος για τέσσερις δεκαετίες.
Το Λεύκωμα των Πεσόντων Αεροπόρων, όπως αυτό είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του συλλόγου, περιλαμβάνει με εξαιρετική αποτύπωση όλους αυτούς τους ένδοξους και αθάνατους νεκρούς, που έπεσαν για το μεγαλείο της Ελλάδας και τη δόξα της Πολεμικής Αεροπορίας μας.
Η Μιράντα Παπασταύρου ήταν σύζυγος του Σμηναγού Σπυρίδων Παπασταύρου που έχασε τη ζωή του λόγω πτώσεως και συντριβής του αεροσκάφους του F-104G της 336 Μοίρας Διώξεως – Βομβαρδισμού της 116 Πτέρυγας Μάχης, στην περιοχή της Άρτας. Το 1981 δημιούργησε τον Πανελλήνιο Σύλλογο Πεσόντων Αεροπόρων. (ΠΑ.Σ.ΟΙ.Π.Α)
Ο πρόεδρος, Απτχος (Ι) Κων/νος Τζαβέλλας, και το ΔΣ της ΕΑΑΑ εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένειά της. Καλό ταξίδι Μιράντα, σε ευχαριστούμε για τη μεγάλη προσφορά σου στις οικογένειες των πεσόντων αεροπόρων και τις πρωτοβουλίες σου η θυσία τους να παραμένει ζωντανή ανάμνηση και παράδειγμα προς μίμηση.
Στη δεύτερη φωτογραφία η Μιράντα Παπασταύρου παραλαμβάνει αναμνηστική πλακέτα της Α.ΑΚ.Ε από τον Υποστράτηγο επί τιμή Ιάκωβο Τσούνη
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τη συγκλονιστική αφήγηση της Μιράντα Παπασταύρου (στο βιβλίο «May Day: 10 Μοιραίες πτήσεις» της Γεωργίας Λινάρδου), η οποία περιγράφει την ιστορία που είχε διηγηθεί στον μεγάλο της γιο, για να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του πατέρα του.
Ο πατέρας του είχε καιρό να έρθει κι άλλο τόσο να πάρει τηλέφωνο.
– Ούτε σήμερα θα ‘ρθει ο μπαμπάς;
– Λοιπόν Νικόλα, άκου τί έχει συμβεί. Μια μέρα που πετούσε ο μπαμπάς, τον είδε ο θεός και του είπε: “Εσύ που είσαι πολύ καλός άνθρωπος, θα γίνεις ο άγγελος μου για να με βοηθάς να φροντίζουμε τους φτωχούς και τους αρρώστους. Δεν τα καταφέρνω μόνος μου”.
– Και κάθε πότε θα του δίνει άδεια ο θεός για να τον βλέπουμε;
– Δυστυχώς, επειδή η δυστυχία δε σταματά ποτέ στην υψήλιο, δε θα μπορεί να παίρνει άδεια. Βλέπεις, η δουλειά του αγγέλου δε σταματά ποτέ…
– Μα καλά, ο μπαμπάς προτίμησε να κάνει μια τέτοια δουλειά και να μην έρχεται να μας βλέπει; Γιατί δέχθηκε να πάει; Ο θεός είναι κακός!
– Ο μπαμπάς θα είναι πάντα κοντά μας, θα μας βλέπει ότι και να κάνουμε. Ξέρεις, το βλέμμα των αγγέλων φτάνει παντού στη γη, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.
Με μια δρασκελιά κρύφτηκε στη ντουλάπα της κρεββατοκάμαρας δίπλα απ’ την κουζίνα.
–Τώρα με βλέπει ο μπαμπάς;
– Σε βλέπει…
Τρέχει κάτω απ’ το κρεββάτι.
– Τώρα με βλέπει;
– Και τώρα σε βλέπει…
–Αυτά που λέμε τ’ ακούει;
– Τ’ ακούει…
– Μαμά, εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος. Να με βλέπει, να με ακούει, αλλά εγώ να μη μπορώ ούτε να τον ακούσω, ούτε και να τον δω. Θέλω να τον βλέπω, να τον ακούω, να τον νιώθω…
Ο Δημοσθένης δεν έκανε τέτοιου είδους ερωτήσεις. Ηταν μόλις 19 μηνών. Μόνον που έκλαιγε συνέχεια και είχε χάσει τον ύπνο του. Η Μιράντα τον έτρεχε συνέχεια στο Παίδων μέχρι που οι γιατροί διαπίστωσαν ότι το παιδί είχε υποστεί ισχυρό σοκ.
…
Εχει περάσει περίπου ένας μήνας μετά το ατύχημα κι ο Νικόλας συνεχίζει να πιστεύει στο ίδιο παραμύθι. Κι όταν η Μιράντα θέλησε να τον πάει στο νεκροταφείο, του έπλασε άλλη μια ιστορία προκειμένου να τον προετοιμάσει για ότι θα έβλεπε.
– Οι άνθρωποι φτιάχνουν ένα σπιτάκι για τους αγγέλους τους.
– Να φτιάξουμε κι εμείς ένα για το μπαμπά.
Οι επισκέψεις στο νεκροταφείο είχαν γίνει καθημερινές. Ο Νικόλας του άφηνε λουλούδια και τον ενημέρωνε για τα νέα του σχολείου. Μέχρι που μια μέρα το συνηθισμένο πρόγραμμα πήρε απροσδόκητη τροπή.
«Γεια σου κοπέλα μου», της είπε ο καντηλανάφτης, «βλέπω ότι έχεις και παιδάκι. Μεγάλος γολγοθά ανεβαίνεις κι εσύ. Καλά ρε παιδί μου, πώς έπεσε το αεροπλάνο;
– Δηλαδή έπεσε το αεροπλάνο; Ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε;
Ούτε να συνεχίσει το ίδιο παραμύθι, αλλά ούτε και να φτιάξει ένα ακόμη, τολμούσε.
– Ναι αγάπη μου.
– Δηλαδή ο μπαμπάς μου είναι εδώ μέσα;
«…»
Επεσε πάνω στο μαρμάρινο τάφο και με τα μικρά του χέρια, προσπαθούσε να ξεκολλήσει τις πλάκες.
– Βοήθα με να τον βγάλουμε. Να τον πάμε στο σπίτι μας! Αντε δεν ακούς τί σου λέω;
– Δε μπορούμε, είναι πεθαμένος.
– Δεν πειράζει. Θα τον ταϊζω εγώ με το κουταλάκι…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου