8
SHARES FacebookTwitterEmailMore
Τεράστιο το κόστος της συντήρησης των καθηλωμένων C-130 και C-27J στο εξωτερικό. Και των αδυναμιών και ολιγωριών του ελληνικού συστήματος διοίκησης… Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφερόμαστε στο πρόβλημα της επαναδιάθεσης του στόλου των μεταφορικών αεροπλάνων της Πολεμικής Αεροπορίας και οπωσδήποτε δεν θα είναι και η τελευταία. Είναι σύνηθες άλλωστε στην Ελλάδα να συζητάμε, τις περισσότερες φορές άσκοπα σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο, ένα πρόβλημα, παρά να αναζητούμε και να δοκιμάζουμε τρόπους για την άμεση επίλυσή του… Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πληρώνουμε πολύ ακριβά αυτό. Εγκληματικά ακριβά.
Του ΣΤΕΡΓΙΟΥ Δ. ΘΕΟΦΑΝΙΔΗ
Στην περίπτωση του στόλου των μεταφορικών αεροπλάνων C-130B/H και C-27J λοιπόν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όπως είναι και με τα ελικόπτερα που δεν είναι διαθέσιμα σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και όλα τα μέσα…
Η Πολεμική Αεροπορία απώλεσε τα τελευταία 20 χρόνια τη δυνατότητα που είχε να υποστηρίζει και να συντηρεί αυτόνομα μεγάλο μέρος του στόλου των αεροσκαφών της και μάλιστα με χαμηλό κόστος, αποδίδοντας (παραχωρώντας για να είμαστε ακριβείς…) το έργο αυτό εξ ολοκλήρου στην ΕΑΒ.
Για πολλούς λόγους τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, πληρώνει το τίμημα. Η καταστροφική αυτή, όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις, επιλογή, έγινε πριν από πολλά χρόνια από άλλες κυβερνήσεις. Χωρίς φυσικά να υπάρξει καμία αντίδραση από την τότε στρατιωτική ηγεσία. Η οποία γνώριζε, ως όφειλε, ποιοι είναι οι κίνδυνοι και τα ρίσκα.
Μέχρι εδώ καλά… Το πρόβλημα υπάρχει, το έχουμε εντοπίσει και το έχουμε αναλύσει. Το ίδιο πιστεύουμε έχει κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Οπότε αυτό που της καταλογίζεται, είναι ότι ενώ για κάθε πρόβλημα υπάρχουν μία ή περισσότερες λύσεις, προφανώς δεν τις έχει αναζητήσει και δεν τις έχει υλοποιήσει.
Αν το είχε πράξει δεν θα ασχολούμασταν, για πολλοστή φορά, με το ζήτημα αυτό τα τελευταία δύο χρόνια. Τα πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με την καθήλωση των λιγοστών εν ενεργεία C-130, υποδεικνύουν (επαναφέρουν στη δημοσιότητα…) την άμεση ανάγκη μεταφοράς τριών τέτοιων αεροσκαφών στο Ισραήλ, για την εκτέλεση εργασιών βαριάς συντήρησης και την σε σύντομο χρόνο αποκατάστασή τους και επαναφορά τους στις πτήσεις, μαζί με ένα τέταρτο που θα αποσταλεί στην… Πορτογαλία για τον ίδιο λόγο!
Η ιδέα της μεταφοράς (όχι αποστολής, προσέξτε…) τριών C-130 στο Ισραήλ είχε “πέσει” στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν υλοποιήθηκε μέχρι τώρα λόγω του υψηλού κόστους της. Υπερδιπλάσιου όπως γράφτηκε. Μόνο η διαδικασία της αποσυναρμολόγησης και της μεταφοράς με πλοία των αεροσκαφών στο Ισραήλ, έχει τέτοιο κόστος που καθιστά απαγορευτική την εν λόγω επιλογή!
Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Ακόμη και αν η Πολεμική Αεροπορία, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος, επωμιστεί ατό το μεγάλο αυτό κόστος, θα λυθεί δια παντός το πρόβλημα; Η απάντηση είναι δεδομένη: ΟΧΙ βέβαια, θα επανεμφανιστεί. ΑΡΑ αυτό που θα συμβεί, πέρα από το να πληρώσουμε “τον κούκο… αηδόνι”, είναι το ότι θα μεταθέσουμε το πρόβλημα στο… μέλλον, κατά την πάγια και προσφιλή τακτική μας, πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά το κόστος και για τις επόμενες κυβερνήσεις, δηλαδή τον Έλληνα φορολογούμενο.
Το DP έχει επανειλημμένα επισημάνει στο παρελθόν την κρισιμότητα της επανενεργοποίησης του ΚΕΑ της Πολεμικής Αεροπορίας. Τονίζοντας ότι κάθε σύγχρονη αεροπορική δύναμη που επιθυμεί και εννοεί να είναι αποτελεσματική, εκτελεί το 51% τουλάχιστον του έργου συντήρησης, αναβαθμίσεων και υποστήριξης των αεροσκαφών της, η ίδια.
Εντελώς αυτόνομα. Για ευνόητους λόγους. Οι Αμερικανοί που ποτέ δεν εγκατέλειψαν αυτή την πάγια τακτική και την έχουν κατοχυρωμένη δια νόμου, γνωρίζουν σίγουρα πολύ περισσότερα και ας έχουν μία τεράστια βιομηχανία και εκατοντάδες εταιρείες στη διάθεσή τους.
Συντηρούν σε βάσεις της USAF και αναβαθμίζουν/εκσυγχρονίζουν C-130, F-16 και οποιονδήποτε άλλο τύπο αεροσκάφους αξιοποιούν επιχειρησιακά, σε ποσοστό 51% τουλάχιστον. Δίνουν δουλειά και στη βιομηχανία, αλλά αυτό το 51% δεν παραβιάζεται (προς τα κάτω…) ποτέ. Φροντίζουν να έχουν και το προσωπικό και τα μέσα και τις υποδομές που απαιτούνται, μόνιμα διαθέσιμα για το σκοπό αυτό. Εμείς εδώ για ποιους ακριβώς λόγους δεν κάνουμε το ίδιο;
Επειδή λοιπόν το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στα C-130B/H, αλλά επεκτείνεται και στα δικινητήρια C-27J που εδώ και 15 χρόνια όταν ξεκίνησε η διαδικασία παραλαβής τους έχουν αποδώσει ελάχιστον πτητικό έργο και παραμένουν καθηλωμένα στην Ελευσίνα, παραμένει ζητούμενο η επανενεργοποίηση των ήδη διαθέσιμων υποδομών του ΚΕΑ στην 112 Πτέρυγα Μάχης και η άμεση χρηματοδότηση δημιουργίας νέων.
Παραμένει επίσης ζητούμενο, η πρόσληψη (εφόσον απαιτείται…), μηχανικών αεροσκαφών και εξειδικευμένων τεχνικών από το υπουργείο Άμυνας για λογαριασμό της Πολεμικής Αεροπορίας. Είτε ως ΕΠΟΠ, είτε ως πολιτικό προσωπικό με συμβάσεις ορισμένου ή αορίστου χρόνου.
Η διαδικασία αυτή μαζί με την εκπαίδευσή τους επί των διαφόρων τύπων έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια. Υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι μηχανικοί αεροσκαφών στην Ελλάδα. Εξακολουθούμε να μη βλέπουμε λόγους να δίνουμε δουλειά στους Ισραηλινούς και στους Πορτογάλους και όχι στους Έλληνες μηχανικούς…
ΝΑΙ, έχει κόστος όλο αυτό… Πολύ μεγαλύτερο κόστος όμως, ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΟ, έχει η αποστολή αεροσκαφών στο εξωτερικό για σκοπούς συντήρησης. Γιατί δεν είναι μόνο η εργατοώρα που είναι σημαντικά φθηνότερη στην Ελλάδα και κάνει τη διαφορά. Είναι και πολλά άλλα πράγματα που καθιστούν καταστροφική την επιλογή αυτή. Το ελληνικό κράτος (δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος…) χάνει πολλά εκατομμύρια ευρώ.
– Από τη φορολόγηση φυσικών προσώπων και υπηρεσιών που θα απασχολούνταν στη συντήρηση αεροσκαφών συστημάτων και υλικού, από τη στιγμή που αυτή τελικά “φεύγει” στο εξωτερικό.
– Από έσοδα που θα μπορούσε να έχει προσφέροντας υπηρεσίες συντήρησης και υποστήριξης/τροποποιήσεων σε αεροσκάφη ξένων αεροπορικών δυνάμεων.
– Από το κόστος μεταφοράς αεροσκαφών, συστημάτων, υλικού και μεταφοράς – διαμονής προσωπικού στο εξωτερικό, αλλά και το κόστος του “νεκρού χρόνου”. Του πρόσθετου χρόνου δηλαδή που το υλικό αυτό δεν είναι διαθέσιμο στη γραμμή πτήσεων.
Αλήθεια, έχει ποτέ υπολογίσει κανείς πόσο έχει κοστίσει στην ελληνική πολιτεία (δηλαδή στον Έλληνα φορολογούμενο…) η απαξίωση-εγκατάλειψη της δαπάνης εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων η ευρώ στον εκσυγχρονισμό των ελληνικών C-130B/H και στην προμήθεια των οκτώ C-27J… 23 αεροπλάνα που πρακτικά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ και αφέθηκαν εγκαταλελειμμένα στα στοιχεία της φύσης.
Σε παλιότερο αφιέρωμα του DP η δαπάνη για τα δύο αυτά προγράμματα υπολογίστηκε ότι έχει ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια δολάρια! Τα χρήματα δε αυτά, πετάχθηκαν κυριολεκτικά, γιατί τα αεροπλάνα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ακινησίας απαιτούν άλλα τόσα για να επανέλθουν σε πλόιμη κατάσταση…
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει τελικά με την ΕΑΒ και το εάν θα ελεγχθεί με κάποιον τρόπο από την αμερικανική Lockheed Martin (η οποία συμμετέχει με τις Sabca Maroc – θυγατρική της Sabca Belgium – και Sabena στο μετοχικό σχήμα της νέας εταιρείας συντήρησης C-130 στο Μαρόκο) η ελληνική πολιτεία είναι υποχρεωμένη να ενεργήσει ΑΜΕΣΑ προς την αυτονόμηση της Πολεμικής Αεροπορίας και κατ΄ επέκταση και των δύο άλλων Κλάδων των Ε.Δ. που χρησιμοποιούν πτητικά μέσα, στον τομέα της συντήρησης.
Αν δεν το πράξει, όπως εγκληματικά τόσα χρόνια αποφεύγει με τη δικαιολογία των δημοσιονομικών περιορισμών, πέρα από το τεράστιο κόστος με το οποίο θα επιβαρύνει περαιτέρω τον ήδη σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα φορολογούμενο, θα συνεχίσει να εκθέτει σε θανάσιμο κίνδυνο την επιχειρησιακή αυτονομία και τις δυνατότητές τους επί του πεδίου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου