Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, μια γυναίκα που υπηρετεί στον στρατό ξηράς που υποβλήθηκε σε αφαίρεση μαστού, στέλνει το δικό της μήνυμα στις γυναίκες συναδέλφους της αλλά και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου:
<<Φέτος ετοιμάστηκα να πάρω μέρος στην δράση race for the cure Greece. Παρήγγειλα το μπλουζάκι μου και έκανα εγγραφή...Δεν πρόλαβα ποτέ να τρέξω...
Δύο ημέρες μετά, παρατήρησα κάτι "ξένο" στον ένα μου μαστό. Έκανα υπέρηχο ο οποίος ήταν ασαφής, έκανα και μαστογραφία η οποία μάλιστα έδειξε καθαρή. Ωστόσο, δεν το άφησα. Πήγα σε ειδικό γιατρό-μαστολόγο, ο οποίος μέσω βιοψίας μου επιβεβαίωσε αυτό που δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μου συμβεί:
καρκίνος του μαστού στο τρίτο στάδιο και πολύ επιθετικός...
Δεν έχω στην οικογένειά μου κανένα ιστορικό, κανένα βίωμα...ήμουν εγώ η άτυχη!
Διαβάζω πως "...«1 στις 8 γυναίκες θα νοσήσει με καρκίνο του μαστού. Σήμερα, είμαι εγώ. Τα καλά νέα είναι ότι έχω το καλύτερο γκρουπ υποστηρικτικών φίλων και οικογένειας και μία πολύ καλή ασφάλεια υγείας. Τα κακά νέα είναι δεν είναι όλες οι γυναίκες τόσο τυχερές..." Παρ'όλα αυτά, νιώθω τυχερή! Γιατί θα μπορούσα να έχω επαναπαυτεί με την αισιόδοξη γνωμάτευση. Είμαι τυχερή γιατί κινήθηκα αστραπιαία και παρόλο που έχασα έναν μαστό, θα μείνει εκεί!
Ο καρκίνος είναι μια έξυπνη αρρώστια βρίσκει το αδύναμο σημείο μας και το εκμεταλλεύεται και τρυπώνει όπου μας βρει ευαίσθητους... Ο καρκίνος παίρνει ότι του αφήνεις να πάρει!
Εγώ θα του δώσω μόνο λίγα μαλλιά ακόμα και τίποτα άλλο.
Αυτό που ζητάω από την πρώτη στιγμή, είναι από όλες μου τις γνωστές να πάνε να εξεταστούν! Όπως δεν μου το ζήτησε εμένα ποτέ καμία! Εγώ άλλοτε λυπόμουν τα 40€ και άλλοτε δεν έβρισκα 20 λεπτά να πάω για μαστογραφία!! Τώρα τα χρήματα ξαφνικά δεν έχουν σημασία ενώ ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει. Το χαστούκι που έφαγα είναι το πιο ηχηρό της ζωής μου. Με άλλαξε σαν άνθρωπο και με έμαθε πως ο χρόνος είναι λίγος και πως πρέπει να εκτιμάω την στιγμή. "Το πιο τρομακτικό κομμάτι είναι το άγνωστο. Θα λειτουργήσει η χημειοθεραπεία; Θα βοηθήσει η ακτινοβολία; Θα το ξαναπεράσω; Όλα τα άλλα είναι διαχειρίσιμα. Ο πόνος είναι διαχειρίσιμος. Το να ζεις χωρίς το στήθος σου είναι διαχειρίσιμο. Το μόνο πρόβλημα είναι η ανησυχία για το μέλλον και πώς θα επηρεάσει τους ανθρώπους που αγαπάς."
Ένα όμως είναι σίγουρο, πως όσο δυνατός και αν είσαι, όση πίστη και θετική ενέργεια να έχεις μέσα σου πως όλα θα πάνε καλά, σε εκείνες τις στιγμές που λυγίζεις, τα δεκανίκια σου, οι δικοί σου άνθρωποι είναι αυτοί που σου δίνουν την ώθηση να ξανανέβεις και να πιστέψεις πως όλα θα πάνε καλά!>>
<<Φέτος ετοιμάστηκα να πάρω μέρος στην δράση race for the cure Greece. Παρήγγειλα το μπλουζάκι μου και έκανα εγγραφή...Δεν πρόλαβα ποτέ να τρέξω...
Δύο ημέρες μετά, παρατήρησα κάτι "ξένο" στον ένα μου μαστό. Έκανα υπέρηχο ο οποίος ήταν ασαφής, έκανα και μαστογραφία η οποία μάλιστα έδειξε καθαρή. Ωστόσο, δεν το άφησα. Πήγα σε ειδικό γιατρό-μαστολόγο, ο οποίος μέσω βιοψίας μου επιβεβαίωσε αυτό που δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μου συμβεί:
καρκίνος του μαστού στο τρίτο στάδιο και πολύ επιθετικός...
Δεν έχω στην οικογένειά μου κανένα ιστορικό, κανένα βίωμα...ήμουν εγώ η άτυχη!
Διαβάζω πως "...«1 στις 8 γυναίκες θα νοσήσει με καρκίνο του μαστού. Σήμερα, είμαι εγώ. Τα καλά νέα είναι ότι έχω το καλύτερο γκρουπ υποστηρικτικών φίλων και οικογένειας και μία πολύ καλή ασφάλεια υγείας. Τα κακά νέα είναι δεν είναι όλες οι γυναίκες τόσο τυχερές..." Παρ'όλα αυτά, νιώθω τυχερή! Γιατί θα μπορούσα να έχω επαναπαυτεί με την αισιόδοξη γνωμάτευση. Είμαι τυχερή γιατί κινήθηκα αστραπιαία και παρόλο που έχασα έναν μαστό, θα μείνει εκεί!
Ο καρκίνος είναι μια έξυπνη αρρώστια βρίσκει το αδύναμο σημείο μας και το εκμεταλλεύεται και τρυπώνει όπου μας βρει ευαίσθητους... Ο καρκίνος παίρνει ότι του αφήνεις να πάρει!
Εγώ θα του δώσω μόνο λίγα μαλλιά ακόμα και τίποτα άλλο.
Αυτό που ζητάω από την πρώτη στιγμή, είναι από όλες μου τις γνωστές να πάνε να εξεταστούν! Όπως δεν μου το ζήτησε εμένα ποτέ καμία! Εγώ άλλοτε λυπόμουν τα 40€ και άλλοτε δεν έβρισκα 20 λεπτά να πάω για μαστογραφία!! Τώρα τα χρήματα ξαφνικά δεν έχουν σημασία ενώ ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει. Το χαστούκι που έφαγα είναι το πιο ηχηρό της ζωής μου. Με άλλαξε σαν άνθρωπο και με έμαθε πως ο χρόνος είναι λίγος και πως πρέπει να εκτιμάω την στιγμή. "Το πιο τρομακτικό κομμάτι είναι το άγνωστο. Θα λειτουργήσει η χημειοθεραπεία; Θα βοηθήσει η ακτινοβολία; Θα το ξαναπεράσω; Όλα τα άλλα είναι διαχειρίσιμα. Ο πόνος είναι διαχειρίσιμος. Το να ζεις χωρίς το στήθος σου είναι διαχειρίσιμο. Το μόνο πρόβλημα είναι η ανησυχία για το μέλλον και πώς θα επηρεάσει τους ανθρώπους που αγαπάς."
Ένα όμως είναι σίγουρο, πως όσο δυνατός και αν είσαι, όση πίστη και θετική ενέργεια να έχεις μέσα σου πως όλα θα πάνε καλά, σε εκείνες τις στιγμές που λυγίζεις, τα δεκανίκια σου, οι δικοί σου άνθρωποι είναι αυτοί που σου δίνουν την ώθηση να ξανανέβεις και να πιστέψεις πως όλα θα πάνε καλά!>>
ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου