«Δεν θα χάσουμε τη Μακεδονία εξαιτίας σου, σκυλόψαρο!». Θυμάμαι ακόμα την άγρια φωνή του υποσμηνία στο κέντρο εκπαίδευσης. Απευθυνόταν σε έναν ψαρωμένο νεοσύλλεκτο.
Τρίπολη Αρκαδίας, Ιανουάριος 1993, τέτοιες μέρες δηλαδή –Αλκυονίδες ήταν, φωτεινές αν και παγερές– πριν από είκοσι τέσσερα ολόκληρα έτη. Στα είκοσι δύο και κάτι διέκοψα σπουδές από Αγγλία και παρουσιάστηκα. Ηθελα να τελειώνω. Λόγω πατρός απόστρατου ιπταμένου αξιωματικού, βρέθηκα στον «αφρό» των «βυσμάτων» του στρατεύματος. Ωστόσο, ο τότε διοικητής της 124 Πτέρυγας Βασικής Εκπαιδεύσεως είχε άποψη ως προς τη σκληραγώγηση των νεοσυλλέκτων.
«Νομίζατε ότι ήρθατε σε κολέγιο, ε;» επαναλάμβαναν οι εκπαιδευτές σε έξαλλη κατάσταση. Ενα μυστήριο πράγμα, οι άνθρωποι αυτοί ήσαν συνέχεια θυμωμένοι. Σε «κολέγιο» είχαμε πάει, ως προς αυτό δεν υπήρχε αμφιβολία. Ομως κάτι είχε αλλάξει στην Τρίπολη. Δεν μιλάμε βέβαια για καμία ουσιαστική στρατιωτική εκπαίδευση αλλά για έναν καταιγισμό ψαρώματος, με αποκορύφωμα την τριήμερη «στρατιωτικοποίηση» και των τριών μοιρών της μονάδας, παρουσία νοσοκομειακού – διότι είχαμε και λιποθυμίες. Μάλιστα, περίπου ένα χρόνο μετά, σμηνίτες απέστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον Μάριο Πλωρίτη ο οποίος έγραψε σχετικά στο «Βήμα». Διενεργήθηκε ένορκη διοικητική εξέταση και ο τότε διοικητής μετατέθηκε. Οι φήμες έλεγαν ότι ο άνθρωπος υπηρετούσε στο ΝΑΤΟ επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ όταν στις εκλογές του 1990 κέρδισε η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και από το ΝΑΤΟ βρέθηκε διοικητής «βυσμάτων» στη βαθιά Αρκαδία. Δυσμενής μετάθεση, του την έδωσε, με αυτά και με αυτά φτάσαμε στη «στρατιωτικοποίηση» και τα ασθενοφόρα.
Εκεί λοιπόν ακούστηκε και το «Δεν θα χάσουμε τη Μακεδονία εξαιτίας σου, σκυλόψαρο». Θυμίζω, ήταν αρχές του 1993 οπότε το λεγόμενο «Μακεδονικό», αυτό που κουβεντιάζουμε τον τελευταίο καιρό αναμένοντας την πολυπόθητη λύση, βρισκόταν και τότε στην ημερήσια διάταξη.
Τότε, βέβαια, ήταν φρέσκο φρέσκο. Είχαν προηγηθεί τα περίφημα συλλαλητήρια οπότε το να παρουσιαστείς φαντάρος τότε έπρεπε οπωσδήποτε να έχει κάτι από «Μακεδονικό»: π.χ., στην πρωινή γυμναστική, κάνοντας βήμα, ο εκπαιδευτής φώναζε: «Δι-ψά-τε;», όπου εμείς απαντούσαμε «Για-αίμα!». «Τι-αίμα;» «Τουρ-κι-κό!»! Στις μέρες μου ως νεοσύλλεκτου ακολουθούσαμε μια ακόμα παραλλαγή: εκτός από τούρκικο αίμα μας διέταζαν να διψάμε (και) για αίμα «Σκο-πια-νό».
Κωμικά πράγματα, άκρως ελληνικά και φαρσικά. Κάθε νεοσύλλεκτος –μεταξύ αυτών και εγώ– ουδεμία όρεξη είχε για τουρκικό ή σκοπιανό αίμα. Το μόνο αίμα που θέλαμε να στραγγίξουμε ήταν αποκλειστικά το αίμα των εκπαιδευτών μας.
Παίρνοντας πάντως απόσταση, έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα, εντυπωσιάζομαι που ακόμα ταλανιζόμαστε με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Να κάτι στο οποίο έσφαλε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που έλεγε ότι μετά δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανένας. Προσωπικά το θυμάμαι από τότε που ήμουν «σκυλόψαρο» στην Τρίπολη.
kathimerini
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου