«Και οι… καταδικασμένοι έχουν ψυχή», αποφάνθηκε ουσιαστικά το Ελεγκτικό Συνέδριο, κρίνοντας αντισυνταγματική και ανίσχυρη, διάταξη, που στερεί το συνταξιοδοτικό δικαίωμα και την συνακόλουθη ασφάλιση υγείας, στους δημόσιους υπαλλήλους ή ενστόλους εφόσον καταδικάζονται αμετάκλητα για ένα σοβαρό οικονομικό αδίκημα κατά του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με τουλάχιστον 5ετή κάθειρξη.
Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΣ), ακολουθώντας τη νομολογιακή “γραμμή” του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δέχθηκε ότι η αυτοδίκαιη απώλεια της σύνταξης σε μια τέτοια περίπτωση καταδίκης, αποτελεί ένα μέτρο εξαιρετικά επαχθές, αφού βάζει σε κίνδυνο ακόμα και τη διαβίωση του καταδικασθέντα, με συνέπεια να παραβιάζονται συνταγματικές διατάξεις για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αρχή της αναλογικότητας.
Στη “ζυγαριά” της δικαιοσύνης βρέθηκαν (με αφορμή καταδίκη πρώην υπαλλήλου του υπουργείου Οικονομικών σε 5ετή κάθειρξη, για πλαστογραφία), οι διατάξεις του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων που πρόβλεψαν, πέρα από την απόλυση, και την απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος για όποιον καταδικάζεται αμετάκλητα σε ποινή κάθειρξης για κλοπή, απάτη, πλαστογραφία, υπεξαίρεση, απιστία, δωροδοκία, δωροληψία, κλπ. σε βάρος του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ.
Παράλληλα δόθηκε η δυνατότητα στη σύζυγο και στα παιδιά του, να πάρουν τη σύνταξη που τους ανήκει, σαν να είχε πεθάνει ο καταδικασθείς (τα 7/10), εφόσον είχε αποκτήσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα με βάση τα χρόνια υπηρεσίας του.
Το ΕΣ έκρινε τις διατάξεις αυτές αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), μολονότι τέθηκαν κατ’ αρχήν για λόγους δημόσιας ωφέλειας, επειδή “ανατρέπουν τη δίκαιη ισορροπία που ανάμεσα στις απαιτήσεις του δημοσίου συμφέροντος και στην προάσπιση του δικαιώματος για απόληψη σύνταξης, υπερακοντίζοντας τον επιδιωκόμενο δημόσιο σκοπό”.
Στη δικαστική απόφαση (2248/16) χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά επαχθής κύρωση, η πλήρης και αυτοδίκαιη στέρηση της σύνταξης (και μάλιστα ανεξαρτήτως του εάν μέρος της αντιστοιχεί σε καταβληθείσες ασφαλιστικές εισφορές), καθώς συνεπάγεται, περαιτέρω, την απώλεια κάθε κοινωνικής κάλυψης (και της ασφάλισης υγείας), κάτι που ακολουθεί τον καταδικασθέντα μέχρι το τέλος της ζωής του, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη διαβίωσή του και στερώντας του το βασικό μέσο αντιμετώπισης των βιοτικών του αναγκών, σε μια ηλικία, κατά την οποία είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιη (αν όχι ανύπαρκτη), η δυνατότητα αναπλήρωσης της σύνταξης μέσω άλλων πόρων.
Όμως, με τέτοιας έντασης και διάρκειας δυσμενείς συνέπειες, προσβάλλεται η συνταγματικά προστατευόμενη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ δεν αρκεί για να αποκαταστήσει το πρόβλημα, το ότι μέρος της σύνταξης μεταβιβάζεται στην οικογένειά του, αφού δεν παρέχεται καμιά εγγύηση ότι η οικογενειακή του κατάσταση θα παραμείνει όμοια στο μέλλον χωρίς μεταβολές.
Το ΕΣ απέκρουσε τις θέσεις του Δημοσίου υπέρ της συνταγματικότητας των ρυθμίσεων και ότι πρέπει να εξετάζονται κατά περίπτωση, οι συγκεκριμένες περιστάσεις καταδίκης του υπαλλήλου.
Αλ. Αυλωνίτης - ethnos.gr
Αυτή η ανάρτηση προέρχεται από: Λιμενικά Δρώμενα: Παράνομη η περικοπή της σύνταξης δημόσιων υπαλλήλων- ενστόλων ακόμη κι αν έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα http://limenikadromena.blogspot.com/2017/01/blog-post_65.html#ixzz4V4NRuqHV
Ευχαριστούμε για την αναδημοσίευση της ανάρτησης μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου